AS VIAXES NO TEMPO

Viaxar no tempo é un concepto de desplazamento hacia diante e hacia atras en diferentes punto do tempo, como facemos no espacio. Adicionalmente , algunhas interpretacións viaxes no tempo suxeriron a posibilidade de viaxar entre realidades e universos paralelos.

A teoría da relatividade trata dos sistemas de referencia que tomamos para observar derterminados movementos.
Albert Einstein en 1905 enonciou a teoría da relavidade especial, que dice ca velocidade da luz no vacío é igual en todos os sistemas de referencia inerciais.
A teoría da relatividade especial permitiu establecer novas ecuacións que permitían pasar dun sistema referencia inercial a outro. As ecuacións chegan a conducen a fenómenos que chocan co sentido común.

Sendo moi asombrosa a paradoxa dos xemelos:

O primeiro dos xemelos fai un viaxe ó espacio, a una estrela, nunha nave a velocidades cercanas a velocidade da luz. O outro xemelo quédase na Terra. A volta do xemelo que se fora ó espacio decatanse de que o que se quedou na Terra envelleceu maís. A razón atópase na dilatación do tempo proposta no teoría especial da relatividade. Esta teoría proba que o tempo do xemelo que viaxa ó espacio ira máis lento co do xemelo que permañece na Terra. A paradoxa surxe porque para o que está na nave o que se move a grandes velocidades é o seu irman, o que permañece na Terra, cabría pensar que con os cálculos deste xemelo sería o seu irman quen envellecería máis lento por moverse a velocidades cercanas a velocidade da luz respecto a el.
Einstein descubrió que o que envellece máis rapido é o da Terra ó formular a relatividade xeral.


PARADOXAS DO VIAXE NO TEMPO

-A paradoxa do avó:

Pártese do hipotético caso de que un home volve ó pasado e mata o pai da súa nai o de seu pai, é dicir ó seu avó, o mata antes de que este coñeza a súa avoa, polo tanto non poderon concebir o seu fillo, o que leva a que o neto nunca chegará a nacer e nunca podrá volver ó pasado e matar ó seu avó, entonces o avó non será asasinado polo que o neto nacera e si podrá volver ó pasado.


HIPÓTESIS NA CIENCIA FICCIÓN:

-Solución dos universos paralelos:

Ésta solución explica que no mometo en que volves ó pasado o que fas é ir a un universo paralelo, ó matar ó teu avó non serás concebido nese universo pero si no universo do que veñes.

-Solución do acceso restrinxido:

Ésto di que si podeses volver ó pasado non poderías cambiar nada que alterase as cousas dendo como resultado que o viaxe que fixéches ó pasado non sucedese. Ésta solución que as casualidades sempre ocorren por unha causa.

-Creación dun novo futuro:

Ésto di que cando volves ó pasado o que cambias é o futuro e non o pasado.

-Solución da outra personalidade:

En historias de ciencia ficción planteouse que un home que viaxa ó pasado pode matar ó seu pai se ese suxeto tomou outra identidade.




Estas son solucións na ciencia ficción, de momento non se conseguiu viaxar ó pasado, e aquí e exposto algunhas das paradoxas que convertirían esto en algo imposible (paradoxa do avó). Pero dise que nun buraco negro podes volver ó pasado.
Eu creo que esto non é posible xa que se podes volver ó pasado quere dicir que hay infinitas personas iguais facendo as mesmas cousas pero unhas despois que outras. Por exemplo eu podería volver ó momento que comezei a escribir este articulo e veriame escribindoo, tendría que haber infinitas eus facendo todo o que fixen na vida, para que eu poidese volver a calquera momento da miña vida pasada e verme nela.

Mañana actualizare con los viajes en el tiempo que encontre una cosa muy interesante.

unbeso

Refelxión sobre la vida extraterrestre.

El Big Bang representado de dos maneras distintas.

Si el universo se creó con el Big Bang, teoría que explica cómo toda la materia en el universo existió en un huevo cósmico más pequeño que el tamaño de un átomo moderno, explotó formando el universo moderno. Lo que yo me pregunto es que si las primeras celulas que hubieron en la tierra también las podría haber en otros planetas o incluso en otros lugares que no son planetas pero desarrollada y evolucionadas de diferentes maneras dependiendo de donde se encuentren e incluso podría no necesitar agua para vivir, algo que nosotros vemos imposible para algo que denominemos vida.
Además hay que tener en cuenta que una de las teorías que se tienen de cómo las primeras células llegaron a la tierra es que llegaron en un meteorito que impactó contra nuestro planeta, la Tierra.
Lo que sí está claro es que en otros planetas también hay vida, y estamos tan solo a un paso de descubrirla, un científico ha anunciado que estamos tan solo a un paso de descubrirla y que en los próximos 10 años se darán grandes pasos en este campo y se descubrirá vida extraterrestre en otros planetas.

Logo tipo que mucha gente tiene como la de

la cabeza de un extraterrestre.

Hoy en día, un organismo se considera vivo si cumple con las tres funciones básicas de Relación, Alimentación y Reproducción. Pero si en otros planetas también hay vida, solo que comen algo desconocido para nosotros y su concepto de comer es distinto al nuestro, o incluso que nisiquiera precisen comer, respecto a la reproducción también podrían der seres que ser reproducen pero de otro modo, como ocurre aqui en la tierra que segun las especies hay muchas maneras de reproducirse, o hasta podrían no reproducirse y vivir eternamente, o ser inmortale alli donde viven debido a su entorno, su composición o algo por el estilo. Yo creo que eso no se puede saber si se sabrá hasta dentro de muchos años, o incluso nunca se llegue a saber.

primera celula simple.

-Esta es una entrada de opinión, mas para hacerla he tenido que informarme antes, y apesar de buscar la teoría de que las primeras células proceden del espacio no he encontrado nada por no saber como buscar dicha información.

Kepler

Kepler tamén estuduo o movemento dos planentas arredor do Sol. A diferenza dos anteriores que falaban de orbitas circulares, Kepler descubriu que o que describen os planetas arredor do Sol é unha orbita elíptica.

Kepler estudara astronomía moito antes de atoparse con Tycho: favoreceu o punto de vista copernicano e mantuvo correspondencia con Galileo.

Copernico nos seus estudos de astronomía expuso que os planetas describen órbitas circulares a velocidade consntante. Usando isto Kepler estodou a velocidade dos planetas. Tycho fixera algunhas medicións bastante aproximadas (o fixo a ollo) do lugar onde se atopaba Marte, que diferian coa predicción de Tolomeo e Copernico.
Cando Tycho morre Kepler faise coas súas investigacións e intenta explicalas.

Kepler enuncia as seguinte leis:

1.Primeira Ley (1609): Todos os planetas desprazanse arredor dol Sol describiendo órbitas elípticas, estando o Sol situado nun dos focos.

2.Segunda Lei (1609): O radio vector que une o planeta e o Sol barre áreas iguais en tempos iguais.
A lei das áreas é equivalente á constancia do momento angular, é decir, cando o planeta está máis alexado do Sol (afelio) a súa velocidade é menor que cando está máis cercano o Sol (perihelio). En o afelio e en el perihelio, o momento angular L é o producto da masa do planeta, por a súa velocidade e por a súa distancia ó centro do Sol.

3.Tercera Lei (1618): Para calquer planeta, o cuadrado do seu período orbital (tempo que tarda en dar unha vuelta arredor do Sol) é directamente proporcional ó cubo da distancia media co Sol.

Donde, P é o periodo orbital, r a distancia media do planeta co Sol e K a constante de proporcionalidade.
Estas leis aplicanse a outros corpos astronómicos que encuentranse en mutua influencia gravitatoria como o sistema formado por a Terra e a Lúa.

Os buracos negros, os buracos brancos e os buracos d gusano

Fotos: un buraco negro, un buraco branco e un agujero de gusano.

Buraco Negro:

Un buraco negro é un corpo con un campo gravitatorio tan forte que nin sequera la radiacción electromagnética pode escapar da sua proximidade. Un campo destsa características pode corresponder a un corpo de alta densidade cunha masa relativamente pequena(como a do Sol ou menor) que está condensada nun volumen moito menor, ou a un corpo de baixa densidade cunha masa moi grande(como unha colección de melleiros de estrelas no centro dunga galaxia).
É un "buraco" porque as cousas poden caer, pero non salir de el, e é negro poeque nin sequera a luz pode esscapar. Outra forma de dicilo é que un buraco negro é un obxeto para o que a velocidade de escape é maior que a velocidade la luz, coñecida como o último límite de velocidade no universo.

Todo buraco negro está rodeado por unha frontera chamada "horizonte de eventos", da cal non se pode escapar. Calquera evento que ocorra no seu interior queda oculto para sempre para alguen que o obserba dende fora. O astrónomo Karl Schwarschild demostró que o radio do horizonte de eventos, en quilómetros, é 3 veces a masa expresada en masa solares; isto é o que se coñece como o radio de Schwarzschild. Este radio é un filtro unidireccional, pois calquera cousa que pode entrar, pero non sair. A masa do corpo e o seu radio de Schwarzschild son directamente proporcionais.
Ademais, según a relatividade, a gravitación modifica o espacio-tempo nas proximidades do buraco.
Un buraco negro é un obxeto que ten 3 propiedades: masa, espin e carga eléctrica. A forma da materia nun buraco negro non se coñece, en parte porque está oculta para o universo esterno, e en parte porque, en teoría, a materia continuaría colapsándose hata ter radio cero, punto coñecido como singularidade, de densidade infinita, ca cal non se ten experiencia na Terra.

Buraco Branco:

Si se analizan en detalles as ecuación das que derivan as propiedades relativistas, vamos a atopar sempre que teóricamente existe unha slución simétrica para cada unha delas, é dicir, así como temos a idea que para a materia existe a antimateria, o a o negro se opón o branco, de igual meneira podemos deducir que debe de existir algo que posea características completamente opostas á dos buracos negros.
Sabemos que os buracos negros son definidos como un horizonte de eventos dentro do cal todo obxeto (non importa o seu estado) é atrapado indefectiblemente por unha forza gravitatoria inmenda, por oposición, podemos entender que debe existir (teóricamente) un buraco branco cun horizonte de eventos onde todo o que esté dentro de el será violentamente repelido, tal vez cunha forza inmensa. Un horizonte de eventos con esas caracteríscas es improbable e hasta o momento non hubo descubremento que contraiga a sua non existencia real.

Buraco de Gusano:

Os buracos de gusano son consecuencia dus buraco negro que se atopa xirando con cargas determinadas, isto probocaría que esté simultáneamente interactuando cun buraco branco, a combinación de ambos é o denominado buraco de gusano.
Sen embargo, como vimos, os buracos brancos non existen e se alguén cae nun buraco negro chegarña a dirixirse cara o centro da singularidade peso nin atravesará un buraco de gusano pois este require que exista un buraco branco. Mais teóricamente se pensa que si éste existise habría unha conexión entre a ubicación do buraco negro e como saída se tendría ao lugar inde se atopa o buraco branco.

AVANCES NOS COÑECEMENTOS DA ESTRUCTURA DO UNIVERSO.

Eudoxio introduxo a xeometría no estudio da astronomía. O sistema de Eudoxio explicaba os movementos celestes mediante o xogo de 26 esferas que xiraban arredor da Terra, esta estaba quieta e inmovil. Na ultima esfera puso as estrelas fixas. 20 esferas para os 5 planetas coñecidos ata entonces (Mercurio, Venus, Marte, Xúpiter e Saturno), 3 para o Sol e 3 para a Lua. O sistema proposto por Eudoxio toma o nome de esferas homocéntricas.
Calipo, discipulo de Edoxio, posteriormente modificouno. Calipo cambiou o número de esferas por 33. Parece que Eudoxio e Calipo pensaban nas esferas como un recurso xeométrico, carente de consitencia física, inventado só para explicar e prever o movemento dos corpos celestes.

SISTEMA DE EUDOXIO. ESFERAS HOMOCÉNTRICAS.



Aristóteles foi un dos primeiros que propuxo argumentos sólidos en contra da teoria sobre que a Terra fose plana, facendo notar que as estrelas parecen que cambian de posición no horizonte dependendo da parte da Terra onde as observes. Esto pode ser posible se a Terra é redonda pero se esta é plana non cabe posibilidade de que esto poda ser certo.
Aristóteles fixouse que nos eclipses de Luna, é dicir, cando a Terra tapa a luna, cando se pon diante de ésta, a liña do cono de sombre é curva.

Elaborou un modelo propio do Universo basandose no modelo xeocentrico de Eudoxio que foi modificado posteriormente por Calipo. A diferencia de Eudoxio e de Calipo, Aristóteles pensa que as esferas rodean realmente a Terra. No intento de explicar o movemento planterario Aristóteles pensou nunha forza divina, que transmitía os seus movementos a todas as esferas dende a máis externa, o esfera das estrelas fixas, á máis interna, o esfera da Lua.

Pero esto fixo que o número de esferas aumentara de 33 a 55 todas relacionadas entre si.




MODELO DE ARISTÓTELES.



Aristóteles co seu modelo non foi capaz de explicar o retroceso aparente que describen alguns planteas vistos dende a Terra. Polo que Tolomeo no século II d.C introduce os epiciclos ó modelo xeocéntrico de Aristóteles.
O que Tolomeo di é que o planeta encóntrase sobre un círculo, o epiciclo, e xira con movemento uniforme arredor do seu centro, que esta a súa vez disposto nunha segunda circunferencia, o deferente, o cal e recorrido tamén en movemento uniforme. O centro da traxectoria deferente coincide coa Terra. Este modelo mantuvose durante moito tempo.




EPICICLOS E DEFERENTES.

No século XVI, Cópernico presentou un módelo no que o Sol e non a Terra era o centro. O modelo de Tolomeo, no que a Terra era centro, mantuvose ata este século.

Copérnico plantexou e discutiu o modelo heliocéntrico na súa obra "De revolutionibus orbium caelestium" que publicouse xusto antes da súa morte en 1543.
A teoría de Copérnico dicía que a Terra xira unha vez o día sobre si mesma, e unha vez o ano arredor do sol. Ademas afirmaba que a Terra no seu movemento rotatorio inclinábase sobre o seu exe.
Este modelo aun mantenía cosas da anterior cosmoloxía. Seguía mantendo que os planetas estan dentro de esferas e que na última esfera atópanse as estralas fixas. O modelo de Copérnico é coñecido como modelo heliocéntrico.




MODELO DE COPÉRNICO.
MODELO HELIOCÉNTRICO.



Galileo Galilei investigando con un telescopio observou varias cousas:



-Montañas na Lua semellantes ás da Terra.
-Manchas na superficie solar que contradecían a teoría da perfección dos astros por encima da Lua.
-Cutro satélites que xiraban arredor de Xúpiter, de forma similar a como o fai a Lua arredor da Terra.
-As fases de Venus: crecente,menguante...


Galileo non estaba dacordo co modelo de Tolomeno, xa que o que descubrera facialle pensar que Copernico tiña razón. Galileo perdeu o medo e anuncia ó mundo os seus descubrimentos nun libro que titulou "Sidereus nuncius".
Recibe apoio dos Duques de Toscana, pero a igrexa non lle conviña esta teoría, xa que na biblia cóntase como Deus parou o Sol para permitir a guerra que continuase a batalla dos israelitas, ó mando de Josue, contra os filisteos. Pero si se acepta a teoria do heliocentrismo é ir contra a igrexa, xa que se o Sol non se move, se a que se move é a Terra esta historia non tería ningun sentido.
Galileo quere facer entender a igrexa de que tamén hai o libro da Natureza (da ciencia), e que éste al igual que a Biblia o fixo Deus, e que na Blibia utilízanse metáforas. Pero a igrexa non acepta isto, acusando a Galileo ante a Inquisición. Pídenlle que abandoe as ideas Copérnicas. E poñen os libros de Copérnico no indice de Libros Prohibidos. E declárase:


"... que o sol está no centro do Mundo e que a Terra non o sea e que non esté inmóvil é unha teoría absurda en filosofía e herética en canto á verdade teolóxica".


Galileo retírase prodentemente da vida pública ata que chegen tempos mellores.



Retractación de Galileo (junio 1633):


[...] teniendo ante os meus ollos os Santísimos Evanxelios e poñendo sobre ellos a miña propia man, xuro que sempre crin, creo agora e que, coa axuda de Deus, creeré no futuro todo o que a Santa Iglesia Católica manteñe, predica e ensina. Pero como eu, tras ser amonestado por este Santo Oficio a abandonar completamente a falsa opinión de que o Sol é o centro inmóvil do universo, e que a Terra non é o centro do universo e movese, e a non soster, defender o ensinar de ningunha maneira, nin oralmente nin por escrito, a mencionada falsa doctrina; e tras serme notificado que dicha doctrina é contraria ás Santas Escrituras, escribí e di á imprenta un libro no que trato de dicha doctrina xa condeada, e presento argumentos de moita eficacia no seu favor, sin chegar a ningunha conclusión: fue hallado vehementemente culpable da herexía, é dicir, de manter y crer que o Sol é o centro inmóvil do universo, e que a Terra non está no centro do universo muevese. Sin embargo, desexando eliminar das mentes das vosas Eminencias e de todos os fieis cristiáns esta vehemente sospecha razonablemente concebida contra mí, abxuro con corazón sincero e piedad no finxida, condeno e detesto os ditos erros e herexías, e xeralmente todos q cada un dos erros e sectas contrarios á Santa Igrexa Católica [...]

Nesta imaxe compárase a teoria de Copérnico e a de Tolomeo. O debuxo a) é o modelo de Copérnico no que o Sol está no centro. E o b) é o de Tolomeo no que a Terra atópase quieta no centro. No de Tolomeo Marte, Venus e Mercurio móvense nun epiciclo.

As mareas

En verdade, a Lúa non xira en torno á Terra, senon que a Terra e a Lua xiran en torno ó centro de masas dos dous. Sen embargo, ó ser a Terra un corpo grande, a gravedade que exerce sobre ela a Lua é distinta en cada punto. No punto más próximo é moito maior que no centro de masas da Terra, e maior neste que no punto máis alonxado da Lúa. Polo tanto, mentras a Terra xira en torno ó centro de gravidade do sistema Terra-Lua, aparece á vez unha forza que intenta deformala, que lle da o aspecto dun hovo. Ísto chámase gradiente gravitatorioo, o cal produce as mareas. Ò ser a Terra sólida a deformación afecta máis ás aguas e é o que da o efecto de que suban e baixen duas veces ó día (sube nos puntos máis cercano e máis alonxado da Lúa).

Un efecto asociado é que as mareas frenan á Terra na súa rotación (perde enerxía debido á fricción dos océanos có fondo do mar), e como o sistema Terra-Lua ten que conservalo momento angular, a Lúa o compensa alexándose, actualmente, 38 mm cada ano.

Foto: una playa con la marea baja.

Foto: una playa con la marea alta.