É unha das catro forzas básicas coñecidas no Universo.
A forza electromagnética afecta ós corpos electricamente cargados e é a forza involucrada nas transformacións físicas e químicas de átomos e moléculas. É moito máis intensa que a forza gravitatoria e o seu alcance é infinito.
Os gregos decatáronse de que ó frotar ambar (electros en grego) con tela este atraia pequenos papeis.
Despois de varios siglos Charles-Augustin Coulomb estudou o fenomeno da electricidade e decatouse de que dúas cargas atraense o repelense cunha forza inversamente proporcional ó cuadrado da distancia que os separa, tal como a forza gravitacional.
As cargas poden tanto atraerse como replerse dependendo da súa carga. Se as cargas son iguais ( positiva e positiva ou negativa e negativa) repelense, se son diferentes (positiva e negativa) atraense.
Hasta a época da maquina de vapor a electricidade e o magnetismo parece que no tenian ningunha relacion. Pero a invención das pilas eléctricas permitiu experimentar cos imans e a corrente eléctrica.
H. C. Oersted descubriu que unha corrente electrica influe sobre un iman que está colocado próximo a éste. y A. M. Ampère confirmu que esto ocurre que unha corrente electrica produce unha forza magnética ó seu arredor.
Faraday descubriu que xérase unha corrente eléctrica nun alambre conductor cando éste movese xunto a un imán.
Tomas Edison utilizou a descuberto por Faraday, xerar corrente electrica e distribuirla por medio de cables pola ciudad de Nueva York.
Toda a electricidade que empregamos hoxe en dia e co metodo de Faraday, o que cambia e manera de facer xirar a bobina alrededor do iman.
Faraday ideo o concepto e liña de forza, dunha carga electrica xurden liñas de forzas invisibles pero reais,(aunque non se podan apreciar non quere dicir que non existan, que non sexan reais), que enchen todo o espacio ó seu arredor.
FOTO: As liñas de forza de Faraday aorredor dun iman preto dunha carga electrica.
domingo, 30 de marzo de 2008
Forza electromagnética
martes, 25 de marzo de 2008
El astronauta Hans Schlegel de la Agencia Europea del Espacio (ESA) dio su primer paso al vacío el pasado 13 de febrero a las 15.27 , durante la misión para instalar el laboratorio europeo Colombbus en la Estación espacial Internacional. Dió un paseo espacial que duró 6h y 45minutos, un tiempo que a 4000km de altura equivale a cuatro vueltas completas al planeta. Cuatro amaneceres y cuatro puestas de sol. Pero un cielo siempre negro, porque a esa altura no hay atmósfera que disperse la luz y convierta en azul, a nuestros ojos, la bóveda celeste.
domingo, 2 de marzo de 2008
As galaxias son os bloques básicos que forman o Universo.
As galaxias espirales como a Vía Láctea conteñen millóns de estrelas que interactúan unhas coas outras a través da atracción gravitatoria.
FOTO: imaxen das rexións centrais dunha galaxia espiral moi semellante a Via Lactea que captou a telescopio Hubble, un poderoso instrumento que xira ó redor da Terra.
As galaxias estan formadas por estrelas, o sol é un exemplo dela, esta é moi importante para nos, xa que está moi cerca nosa e danos luz e calor, pero non deixa de ser unha estrela dentro dunha galaxia.
As estrelas non estan quietas, están en movemento, teñen un movemento circular, xiran ó redor do centro da galaxia, xa que si estas parasen nalgun momento a forza da gravidade as arrastraría ata o centro da galaxia. Esto mesmo pasaríalle a Terra e ao resto dos planetas do sistema solar, no momento no que non houbera unha forza que fai que xiren ó redor do sol a gravidade faria que estes caeran hacia o sol.
Para estudar o movemento dos planetas ó redor do sol utilízase as leis de Newton, pois estas tamén se utilizan para estudar o movemento das estrelas, fan orbitas circulares o elipticas ó redor do centro da galaxia. As estrelas que esten máis afastadas iran máis despacio e tardaran máis en dar unha volta completa, e as que esten máis cerca iran máis rapido e tardaran menos en completar unha volta.
En 1975 logrouse observar algunhas galaxias entre elas a Via Lactea, e decataronse de que as estrelas máis afastadas teñen unha velocidade moito maior que a que se supon que teñen por la lei de Newton. Isto ocurre en algunhas galaxias que se estudaron. Isto non se sabe porque.
Os astrofisicos teñen dúas teorias:
-A primeira é que na galaxia hai moita máis materia da que podemos ver que teñe unha gran forza gravitatoria sobre as estrellas externas, por iso estas van tan rapido.
Isto sería aceptar a teoría da materia oscura no Universo.
-A segunda teoría é que a lei de Newton e a de Einstein non serven para estas estrellas externas. Pero esto implica que unha lei básica é incorrecta.
As dúas ideas son revolucionarias para a física.
A POSICIÓN DA TERRA NO UNIVERSO e AS LEIS DO MOVEMENTE PLANETARIO
Dende a antiga filosofía hata ó fin da Idade Media, o home había investigado e creado dous modelos contrarios del Universo.
Por unha parte, a teoría propuesta por Ptolomeo y definida por Aristóteles, a teoría geocéntrica, suponía que a Terra era o centro do Universo e colocaba en esferas concentricas que a todolos astros visibles, xirando en perfectos círculos.
Por outra banda, a teoría heliocéntrica de Aristarco, perfeccionada polo astrónomo polaco Nicolás Copérnico e apoiada polo italiano Galileo Galilei nos arbores da fisica, a mediados do Sécilo XVII, propoñía ó Sol como centro do Sistema Solar.
AS LEIS DO MOVEMENTO PLANETARIO
O alemán Kepler, reunió moitos datos astronómicos, findamentalmente de Tycho Brahe. Os estudos recopilados por Kepler, permitiron deducir tres leis matemáticas sobre o movemento planetario:
1ª-Todos os planetas se desolazan o redor do Sol realizando órbitas elípticas, estando o Sol situado nun dos seus focos.
2ª-A recta que une ós planetas e o Sol barre áreas iguais en tempos iguais.
A lei das áreas é equivalente á constancia do momento angular, é dicir, cando o planeta está máis lonxe do Sol, a súa velocidade é menor que cando está máis cercano ó Sol. No afelio (cando o planeta está mais lonxe do sol) e no perihelio (cando o planeta está máis cerca o sol), o momento angular L é o producto da masa do planeta, pola sua velocidade e polo sua distancia ó centro do Sol.
3ª-Para calquera planeta, o cador do seu período orbital (tempo que tarda en dar unha volta o redor do sol) é diractamemte proporcionas o cubo da súa distancia media co SOl.
Isaac Newton,na sua famosa obra "Philosophiae naturalis principia mathematica", 1867, basouse nas leis de Kepler para desarrollar a sua lei de gravitación universal.
