Va mejorando nuestro blog??

domingo, 16 de diciembre de 2007

PENICILINA

A penicilina foi descuberta por casualidade polo bacteriologo Alexander Fleming no ano 1928. O seu cultivo de bacterias contaminouse accidentalmente co hongo penicilinum e decatouse que ó arredor deste hongo desparecian as bacterias.
Esta observacion levou 10 anos mas tarde a efectiva penicilina que coñecemos hoxe, foron o bioquimico britanico Howard Flore e outros cientificos.




A penicilina actúa tanto matando como inhibiendo o crecemento das bacterias pero isto só ocurre cando as bacterias estan en crecemento ou en multiplicacion.
A penicilina é capaz de combater contra numerosas enfermidades :
-Neumococos: Xermen que produce moitas enfermidades entre elas a neumonia neumococica.
-Estreptococos: Producen infecions.
-Gonococos: producen blenorraxia.
-Menigococos: menixitis meningococica.
-Clostridium tetani: o tetanos.
-Espiroqueta: sifilis.

Á penicilina producida comercialmente chámaselle penicilina G ( é moi activa contra varias bacterias, foi desplazada por outros antibioticos para infecions por xermes que desarrollan resitencia) . Estos compostos son acidos fortes moi inestables, polo que os productos que se atopan no mercado son as sales de sodio, de calcio, de aluminio, de potasio e de procaina.

FORMULA DA PENICILINA:



A molecula da penicilina non é grande, teñe unha estructura complicada, teñe un nucleo central de atomos de carbono, hidroxeno, osixeno, azufre e nitroxeno. E unha cadea lateral de atomos de carbono e hidroxeno. A estructura desta cadea, da cadea lateral, varía dependendo do hongo e o tipo de nutriente.


Ao principio da comercializacion no 1940 a maioria das baceterias eran sensibles a penicilina, pero agora despois do abuso da penicilina algunhas bacterias volveronse resistentes a este antibiotico.


Os alerxicos a penicilina a primeira vez que a toman non pasa nada, e a segunda vez a que pode ter reacions, xa que o primeiro contacto sensibiliza e o segundo produce a alerxia.
O organismo reaciona a penicilina como se fose un intruso dañino. A reacion mais peligrosa é chamada "reacion anafilactica", os bronquios poden contraerse dificultando a respiracion, inflamacion de lingua, cordas vocais, labios. A presion sanguinea baixa ata niveis peligrosos provocando mareos e perdida de conciencia.


Fai 75 que se descubriu a penicilina é dicir fai 75 anos que se descubriu un dos antibioticos mais imporatante. Na mediciña supuso un antes e un despois.


(As fotos as poño asi xa que non me deixa poñelas doutra mañeira)


1besiito

BY:iNeS&LaUra

domingo, 9 de diciembre de 2007

A Aspirina..



Dend sembre, o ser humano estivo buscando remedios para as suas doenzas.


Antes, o remedio o buscaban e atopaban na natureza.


En especial, o extracto da corteza do "sauce branco" (Salix alba) , o seu principio activo é a base substancial da aspirina, que era quen de reducila febre e aliviar a dor.


Co tempo, os cientificos investigaron os remedios naturais e abriron paso as solucións químicas


Posteriormente, investigacións e modificacións da corteza do sauce, deron co principio activo desta planta que os cientificos chamaron salicina, que serve para sintetizar o ácido salicílico e o seu proceso de acetilación da lugar ó ácido acetilsalicílico.


No 1897, Félix Hoffmann, un quimico xoven da compañia Bayer, conseguiu de forma pura e estable obter o ácido acetilsalicílico, que logo vendeu co nome d aspirina.


Dende entón ata agora a aspirina comercializouse por todo o mundo cun enorme exito, e axudou a numerosas investigacións científicas.




Propiedades químicas:




A Aspirina contén un único principio activo: o ácido acetilsalicílico. É un éster acetilado do ácido salicílico.


A sua estructura molecular é:


Peso molecular: 180.2
O seu proceso de síntese consiste en tratar o ácido salicílico con anhídrido acético, en presencia dun pouco de ácido sulfúrico que actúa como catalizador.O seus cristais son alargados, cun sabor lixeiramente amargo e de cor branquecino.
Inclinacións:
A aspirina é especialmente bó e adecuado para aliviar a dor, baixar a febre e dismunir a inflamacion, isto é grazas á sua composición a base de ácido acetilsalicílico.
A aspirina actúa bloqueando a trasmisión do estímulo doloroso, nunha acción anagésica periféirca.
Grazas a isto, a aspirina alivia moitas dolores de pouca intensidade ou moderada e incluso non tan moderada, os casos máis abituais nos que se empregan son: dor de cabeza, cefalea provocada por a tensión, dor articular, dor muscular, dental, ósea e incluso dor a causa da mestruación menstrual.
E tamén, resusta moi útil en dores inflamatorios como artrosis e artritis, e pode ser de gran axuda para aliviar dores causados por as crisis migrañosas.
canto antes se toma a aspirina, maior é o seu efecto, por isto cando aparece a dor é preciso tomar a aspirina sen esperar a que a dor aumente.
A aspirina baixa a febre, que é unha alteración dos mecanimos reguladores da temperatura do corpo,que reacciona coa presencia de infeccións u outros axentes esternos ou internos, elevando a temepratura corporal.
A Aspirinabloquea o mecanismo que provoca a febre, e baixa a temepratura mediante a vasodilatación e a sudoración, ista, so actúa cando existe febre. Por isto, cando a temperatura corporal é normal, tomala non provoca hipotermia.
Disminue a inflamación,que é unha resposta do roganismo ante agresións externas ou internas. Na inflamación se liberam prostaglandinas,que son substancias que causan vasodilatación, sensibilizan os receptores nerviosos da dor, estimulan inflamatorias e a producción de interleucina-1, un gran causant da inflamación. A aspirina bloquea a síntese de protaglandinas, acción antiinflamatoria, e reduce a resposta das células ó estímulo inflamatorio.
PREPARACÓN DA ASPIRINA:
Reactivos:
-Ácido salicílico: 5 g
-Anhídrido acético: 10 mL
-Ácido sulfúrico: 2 mL

Procedimiento:
En un elemeyer( recipiente especual que se emplea en los esperimentos) de 100ml introdúcense no seguinete orden: 5g de ácido salicílico, 10ml de anhídrido acético e 2 ml de ácido sulfúrico concentrado. O axitar aa mezcla con suavidade, a temperatura elévase ata os 70-80 ºC e todo o ácido salicílico disolvese. A reacción exotérmica continúa mantendo a temperatura da disolución por enriba de 70 ºC durante varios minutos. En 12 ou 15 minutos a disolución enfriarase 35-40 ºC e o contido do erlenmeyer será case unha masa sólida de cristais de Aspirina.
Logo, añádense 50 ml de auga fría, axítase ben a suspensión e os cristais recollense por filtración sobre o Buchner. Se os cristies presentan olor a ácido acético (vinagre), procedes a lavalos no mesmo Buchner con porcións de agua fría ata a desaparición do olor. Presionase o producto sobre o filtro para eliminala maior cantidade posible de auga e a mostra de Aspirina se extende sobre un papel de filtro para secala ó aire. Cando o producto esté seco se pode recristalizar con acetato de etilo. Obtéñense o rededor de 4 g de Aspirina.

Eleximos o tema da aspirina, porque pareceunos interesante a súa composición, e pola gran importancia que ten a nivel mundial, xa que está incriblemente globalizada.
1 besiito =)
by iNes & LaUra

domingo, 2 de diciembre de 2007

As reacións químicas

Todo o que forma o universo está consatantemente sostido a cambios.
A razón de estes cambios está na relación entre materia e enerxía.
-Os cambios pódense clasificar en:

  • Cambios físicos: son os cambios que non producen alteracións na natureza química da substancia, se non que cambia de aspecto ou forma.


  • Cambios químicos: son os que cambian as propiedades da natureza química da substancia.

Algunhas veces non se distingue ben se o cambio na substancia foi químico ou fisico. Por exemplo o fazer unha tortilla ( exemplo que vimos na clase) non se sabe ben se foi cambio químico, físico ou os dous. Agora vou explicar alguns exemplos de cambios físicos e químicos :



-Exemplos de cambios físicos:



*Cando cortamos un papel cunhas tesoiras é un cambio físico, xa que as propiedades físicas do papal non varían, se non qu cambiou a forma do papel.


*Cando facemos unha ensalada mezclamos os alimentos, pero estes siguen a ter as mesmas propiedades físicas que antes de fazela.

*Ó disosolver unha substancia noutra prdúcese un cambio físico. Cando botamos sal a sopa non cambia as propiedades nin se xunta a sopa coa sal xa que cando a comemos sentimos a sal. E a sal se pode volver a coller evaporando a a sopa a sal queda no interior do recipiente.




*Otro exemplo de disolución é botarlle azucre o café, o azucre sigue a estar ahí pero en particulas tan pequenas que non se ven.-Exemplos de cambios químicos:


* cando se quima unha vela, un papel unha estatua de bronce volvese verde, a maduración dunha froita etc todo isto son cambios químicos, xa que varia a composición química das substancias





O cambio de olor quere dicir que algun material novo acaba de aparecer.



O cambio de cor indica que se forman substancias novas de cores diferentes aos anteriores.





A ENERXÍA DAS REACIÓNS QUÍMICAS



As reacións químicas van acompañadas nuns casos dun desprendimento e en outros dunha absorción de enerxía.
Cada átomo e cada molécula teñen unha determinada enerxía, que depende das enerxías cinéticas e pontencial das partículas constituientes: átomo, electróns e núcleos. É dicir podese afirmar que os reactivos dunha reación química teñen un contido enerxético propio e os productos outro.
Se nunha reación química disminue a enerxía interna do sistema, desprendese enerxía. Se aumenta a enerxía interna, absórbese enerxía.
Las reaccións químicas clasificanse en: exotérmicas ou endotérmicas dependenso se desprendese calor ou se absorbe.



VELOCIDADE DE REACIÓN

A velocidade dunha reación químia relaciona o cambio na concentración de reactivos ou productos con o tempo. Expresase normalmente como mol/l.
Mentras está a ocurrir unha reación os reactivos van desaparecendo e se van combertendo en productos. A velocidade de reacción podese estudar obeservando a disminucion da concentración de reactivo ou o aumento da cantidade de producto.




TIPOS DE REACIÓNS QUÍMICAS

1.Reaccións de síntese:

son as reacións nas que uns reactivos convinanse para dar un novo producto.

A+B = C




2.Reación de descomposición: Dentro de estas hai dúas clases




a. Descomposicións simples: Esta reación é a contraria a reación de síntese un reactivo descompoñese en dous o máis productos.

A = B+C

A da origen a B y a C



B.Descomposición mediante un reactivo: Para efectuar a descomposición dunha substancía requieres o concurso de outro reactivo



AB+CO = AC+BC

A substancia AB é transformada mediante C en outras duas distintas AC y BC.




3.Reación de sustitución o desplazamento:

un elemento o grupo de elementos que forman parte dun composto son desplazados por outros compostos .

AB+C = AC+B

AB reaciona con C para dar AC e deixar libre C



4.Reacións de doble sustitución:

Hai un intercambio entre os elementos ou grupo de elementos das substancias que interveñen na reación

AB+CD = AC+BD

ELECTRÓLISIS



É un método de separación dos elementos que forman un composto aplicando electricidade. En primeiro lugar a descomposición en iones, seguido de diversos efectos o reacións secundarios según os casos concretos.

Electroquímica: parte da química que trata da relación entre as correntes electricas e as reacións químicas , e da conversión de a enerxía química en eléctrica e viceversa. Nun sentido máis amplo a electroquímica é o estudo das reacións químicas que producen efectos eléctricos e dos fenómenos químicos causados pola ación das correntes o voltaxes.




By: iNeS&LaUra


1besiito





domingo, 25 de noviembre de 2007

MASA ATÓMICA

Pola ley de Avogadro pódese saber que as masas dun volumen patron de diferentes gases ( a sua densidade ) son proporcionais a masa de cada molécula individual de gas. Se se toma o carbono como patrón e se lle asigna o átomo de carbono un valor de 12,0000u (anteriormente conocido como umam unidade de masa atómica) resusta que o hidrógeno ten unha masa atómica de 1,0079u, o helio de 4,0026, o fluor de 18,9984 e o sodio de 22,9898.
Observouse que moitas masa atómicas a números enteros, o que levou o científico britanico William Prout en 1816, a sugerir que tos os elementos podrian estar compostos por átomos de hidrógeno.Pero máis tarde, medidas posteriores de la masa atómica desmostraron, por exemplo, que o cloro ten unha masa atómica de 35,453 (se se lle asigna o carbono o valor 12). Isto invalidou a hipotese de Prout ata un siglo despois, cando descubriuse que xeneralmente os átomos dun mesmo elemento nos teñen todos a mesma masa. Os átomos dun mesmo elemento con diferente masa denominase isótopos.No caso do cloro existen dous isótopos na natureza, cloro 35 e cloro 37, o cloro é: tres partes de cloro 35 por cada parte de cloro 37, ista proporcion explica la masa atómica del cloro.
Durante a primeira metade do seculo XX o normal era utilizar o osíxeno natural como patrón para expresar as masas atómicas, asiganadesele una masa atómica entera de 16. A principios de 1960, as asociaciones internacionais de quimica e fisica elexiron un novo patrón e asignaron unha masa atómica exactamente igual a 12´un isótopo de carbono abundante.Este novo patrón é moi apropiado porque o carbono 12 se utiliza moi amenudo como patrón de referencia para calcular masas atómicas .


* Estiven mirando en varias páxinas e cando o lía non o comprendia moito, e ainda non comprendin unha cousa, non entendo a que se refire cando se di que se lle asinou o carbono 12 ou o osixeno 16, non entendo a q se refire diciendo que se lle asinou.
Pero atopei unha paxina na cal entendin ben que é un uma ( agora chamado u), e en que se miden os átomos e explicareino claro e sencillamente :

Masa atómia: cando na tabla periódica vemos "masa atómica", en realidade hablamos de la masa atómica relativa dos elementos, pois se compapra a masa de cada un cunha unidade de referencia.
En realidade non se pode pesar a masa dun átomo individualmente:

A unidade de referencia é o uma ( agora chamado u), unidade de masa atómica.


O seu valor é igual a 1/12 parte da masa do isótopo 12 do átomo do Carbono.



Masa atómia relativa: é o numero que indica cantas veces é mallor a masa dun átomo que a unidade de masa atómica.



by iNes & LaUra =)


1 besiito



MASA e PESO

Na terra, a diferenza entre peso e masa é máis filosófica que outra cousa, e isto é polo seguinte:
-Masa: é a cantidade de materia contida nun corpo. (de forma simplificada)
-Peso: é a medida de forza que exerce a gravidade sobre un corpo
Enton, a masa dun corpo sempre vai ser a mesma esté onde este, na terra, na lua, flotando no espazo... da igual!!
Isto debese a que a cantidade de materia de que está feito o corpo non varia, sempre é a mesma.
Sen envargo, o peso varía segundo a forza gravitatoria que se esté exercend0 sobre él nese momento.
Un corpo pesaria menos na lua que na terra, e no espazo interestelar no pesaria practicamente nada, porque a forza gravitatoria é practicamente inexistente ( penso eu).

Pero si permanecemos na terra, a gravidade é sempre a mesma, polo que non importa que se hable de masa ou de peso.
Ainda que os cientificos, todavia gustan de ser cuidadosos en distinguir entre os dous.


by iNes & LaUra =)

1 besiito !!


domingo, 18 de noviembre de 2007

Avogadro

A vida de Amadeo Avogadro.



O conde de Quaregna e Ceretto era fillo do maxistrado Filippo e Anna Vercellone di Biella naceu no 1776 en Turin o 9 de agosto e morreu na mesma cidade o 9 de xullo no ano 1856.
Amadeo Avogadro foi o físico e quimico que planteou a hipotesis coñecida como a ley de Avogadro.
Estodou leies. Pero o que de verdade gustaballe eran as matematicas e a fisica, e despois de varios anos de estudo foi nomeado profesor no Colexio Real de Vercelli.
Dende 1820 ata o dia da sua morte fou catedratico de fisica na Universidade de Turin. Tamen realizou investigacions en electricidade es sobre as propiedades fisicas dos liquidos, pero polo que é mais coñecido é por o seu estudo dos gases que lle levou a formular en 1811 a lei que agora leva o seu nome.





  • O numero de Avogadro é o numero de particulas que hai nun mol. A cantidade de particulas que hai nun mol sempre é mesma da igual de que substancia sexa a cantida de particulas dun mol sempre é 6,023 × 1023 .

  • A lei de Avogadro establece que baixo identicas condicions de temperatura e presion, volumenes iguais de gases conteñen o mesmo numero de particulas.





O volume é proporcional a cantidade de gas :


- Si aumenta a cantidade de gas aumenta o volume


- Si disminue a cantidade de gas disminue o volume





A lei de Avogadro tamen se pode expresar asi :

V= k * n

V= Volume
n= numero de moles
k= constante de proporcionalidade


- Se temos unha certa cantidade de gas n1 ao principio ten v1. Pero despois variamos a cantidade a n2 polo que o volume tamen cambiara a n2 polo que se cumple isto:





Ista é outra maneira de expresar a lei de Avogadro.



EXEMPLO RESOLTO:


Sabemos que 3.50L dun gas conteñe 0.875 mol. Si aumenta a cantidade dun gas ata 1,40 mol
¿Cal sera o novo volume do gas? ( a temperatura e presion constante)

v1*n2 = v2*n1

3,50 L* 1,40 mol = v2*0,875 mol


V2 = ( 3,50 L*1,40 mol )/0,875 mol = 5,6 L


Aumenta o volume por que aumenta a cantidade de moles.




Conclusions :



- Chamamos mol a cantidade de materia que conteñe o numero de Avogadro. É dicir que conteñe 6.026*1023. Se este tipo de materia é un elemento quimico as particulas seran atomos en cambio se se trata dun composto as particulas seran moleculas.

- A cantidade de particulas que hai nun mol non varia dependendo da substancia. Sempre é mesma 6.023*1023

by iNes & LaUra

1 Besiito


















domingo, 11 de noviembre de 2007

A vida de Mendeleiev

Tabla periodica:


A tabla periódica ordena os distintos elementos segun o seu numero atomico.
A tabla periodica teñe grupos e periodos.



  • Os elementos que perteñecen a un mesmo grupo teñen caracteristicasquimicasemellantes, canto mais preto estan mais se parecen.


  • O numero elementos de cada periodo é diferente . Como os elemtentos estan ordenados polo numero de protons, un elemtento sempre tera un proton e un electron mais que o anterior elemento e un menos que o elemento seguinte.



    -Non se sabia quen deberia ser reconocido como o creador da tabla periodica. Habia dous homes que fixeron un traballo similar





    1.o aleman Lothar Meyer







2. O ruso Mendeleiev












Pero no ano 1868 publicouse a tabla de Mendeleiv, un ano antes ca da Lothar Meyer. Polo que o creador da tabla periodica é Mendeleiv para desgracia de Lothar por un ano de diferencia.






-A vida de Mendeleiev




Mendeleiv naceu en Tobolosk (Siberia) o 8 de febreiro no 1834. Mendeleiv era o pequeno de dezasete irmans. O pouco de nacer el (o mesmo ano), o seu pai quedouse cego polo que perdeu o seu traballo de director no colexio do pobo. A sua pension era insuficente para vivir os 17 irmans mais os pais, polo que a nai tuvo que ocuparse da familia. Para isto comezou a traballar na fabrica de Cristal que habia fundado o seu avo. Desde pequeno Mendeleiev adoraba a ciencia e dabaselle fatal a ortografia. Cando era xoven destacou en Ciencias na escola. Cando Mendeleiv acabou o bachiller, a sua familia sufriu moito debido a que ese ano morreu o seu pai, e quemouselles a frabica de cristal. A familia de Mendeleiev nunca tivera moito deiñeiro. E dende que o pai quedarase cego vivian do que gañaba a nai na fabrica de cristal pero agora ni eso tiñan. Naquel entonces todos os irmans de Mendeleiv a escepcion dunha irmá se habian independizado. Polo que a nai decidiu gastar o seu diñeiro aforrado nos estudos me Mendeleiev en lugar de reconstruir a fabrica de cristal. A nai decidiu irse coa sua filla e o seu fillo Mendeleiev a Moscu para que Mendeleiev poidera entrar na Universidade, a poidera estudar o que tanto gustaballe as Ciencias. Pero no o aceptaron na Universidade de Moscu, probablemente por motivos politicos, xa que nese entonces non permitian que entrara xente que non fora de Moscu. Interesouse pola fisica e quimica grazas ao profesor de gran prestixio Alexander Voskresinki. Mendeleiev pasou os ultimos anos da sua carreira na enfermeria xa que por un erro medico pensaron que tiña toberculose. Ainda asi el gradouse no 1885 como o primeiro da sua clase. Presentou unha tesis sobre Volumenes especificos para conseguir a plaza de maestro na escola e tesis sobre a estructura das combinacions siliceas para conseguir a plaza de catedra de quimica na Universidade de San Petersburgo. Conseguino aos 23 anos. Grazas a unha beca pudo ir a Heidelberg, onde realizou deiferentes investigacions. Sobre o seu mal caracter deciase que era porque gritaba, gruñia mentres traballaba. El dicia que o facia para non ter unha ulcera polo que desahogabase e dicia todo o que pensaba. No 1864 casouse con Feozva Nikitichna Lescheva. El no queria casarse pero a sua irma obligoullo. Tiveron tre fillos de los cuales un morreu. Este foi un matrimonio infeliz. Xa que el non queria casar con ela. Dende o 1871 viviron separados. Encontro a felicidade cando se namorou dunha rapaza chamada Ana Ivanovna Popova que tiña 26 anos menos que el. Para poder casar con Ana tiña que divorciarse da sua muller , pero esta negabaselle, a familia de Ana negabase a que Ana contraxese matrimonio con el. Estubo catro anos desperado e caeu nunha depresion. Cando si ia dar por vencido a sua muller aceptou darlle o divorcio e el foise a Roma a buscar Ana, casou con ela no 1882 e tivo 4 fillos. No 1864 foi nombrado profesor de tecnoloxia e quimica no Instituto Tecnico de San petersburgo. No 1867 Ocupou a catedra de quimica na Universidade de San Persburgo donde estudou o isimorfismo ( O concepto matematico isomorfismo pretende captar a idea de tener a mesma estructura), a compresion dos gases e as propiedades do aire enrarecido. Mendeleiev estuvo durante 23 anos nesa catedra, el estaba dacordo con facer reformas no sistema esducativo ruso. Nunca chegou a ser presidente da academia imperial de ciencias debido ao seu liberalismo. En 1890 deixou o seu traballo na Universidade xa que intercedeu polo alumnado enviando unha carta dirixida o zar Delianov, Ministro de Instrucion Politica. Mendeleiv recibiu a sua carta con unha nota adxunta que indignouno e decidiu deixar o seu traballo. A partir deste momento deixou a politica a un lado ainda que el manifestaba que estaba a favor do liberalismo. No 1865 mercou unha granxa na que puxo en practica metodos cientificos para a mellora das colleitas. E sempre tivo unha boa relacion cos campesiños. Polas suas investigacions conseguiu un aumento da colleita, polo que os granxeiros ianlle pedir consello para aumentar a productividade das suas terras. En 1869 publicou a maior das suas obras, Principios da quimica, onde formulaba a tabla periodica que se traduciu a moitas linguas e que foi libro de texto durante moitos anos. No 1887 foi enviado aos Estados Unidos para informarse sobre a extracion do petroleo. En 1887 publicou Estudos das disolucions acuosas segun o seu peso especifico. En 1887 emprendeu un viaxe en globo el so para estudar a eclipse solar. Apartir do 1892 fixo multitude de cousas entre elas viaxou a Paris no 1902 e visitiu o matrimonio Curie no seu laboratorio. Fallecio no 2 de febreiro de 1907 casi cego. Consideraselle un xenio por todo o que fixo, pola creacion da tabla periodica, polos seus traballos realizados na ganderia, na agricultura, petroleo... Viaxou por toda Europa visitando a diversos cientificos. En Rusia nunca foi reconocido debido as suas ideas liberales. Pola contra no ano 1995 chamouselle Mendelevio (Md) a un elemento con numero atomico 101 en homenaxe a o cientifico ruso.

Conclusion : A vida de Mendeleiev nunca foi facil, dende que naceu ata que morreu. Cando era pequeno o seu pai quedou cego, logo quemouse a fabrica da sua familia, non foi aceptado na Universidade por non ser de Moscu, casouse cunha muller a la que no queria... Pero ainda asi conseguiu ser feliz, no momento que coñeceu a Ana. Foi un gran cientifico ainda que en Rusia non foi recoñecido. Conseguiu o que se propoñeu, xa que a sua nai sempre confiou nel ata o punto de gastar o seu diñeiro aforrado nel no lugar de arreglar a fabrica que era o unico que tiña. No 2007 e dicir este ano fai 100 anos da morte do cientifico ruso Mendeleiev.







Una de las primeras propuestas da tabla periodica:














by iNes & LaUra


1 Besiito


domingo, 4 de noviembre de 2007

O Metano

O carbono e o único elemento que xunto con unha ducia de elementos forman compostos coñecidos, polo que ten unha quimica mais extensa ca da outros elementos. Hai moite interese no estudo do carbono e os seus compostos xa que estos interveñen en todos os procesos vitais. unha das dudas mais intrigantes na ciencia é o descubrimento das relacións que hai entre a estrutura molecular e a actividade fisiolóxica. Entre os derivados do carbono estan os hidrocarburos, que son compostos formados unicamente por carbono e hidróxeno. Os hidrocarburos tamén reciben o nome de alcanos O metano é o composto de estrutura máis sinxela, foramdo unicamente dunha molécula de carbono e catro de hidróxeno. Xa na antigüidade observouse a existencia na natureza de correntes gasosas combustibles que saen do interior da terra; todo o que se sabes do metano débese a Volta (1778) e a Henry (1805), que ensinaron a diferencialo doutros gases combustibles. Durante moito tempo o metano non se empleou para nada , pero agora comeza a ser utilizado como fonte de enerxía en numerosas aplicacións; así por exemplo, en Italia, aproveitando a inesgotable produción e por falta de combustibles líquidos, utilízase como carburante para automóbiles e sérvese a presión en depósitos especiais que poden ser facilmente intercambiados nas estacións de servizo; da mesma forma emprégase en Alemaña, particularmente en Renania.





Molécula do metano:




















ORIXES E XACEMENTOS




-Orixes



O metano prodúcese pola descomposición de substancias vexetais, principalmente celulosa, pola acción de microorganismos, e despréndese do cieno ( lodo brando no fondo da auga ou en sitios baixos e humidos) dalguns pantanos, polo que tamén adoita chamarse gas dos pantanos. O metano despréndese tamén, máis ou menos puro, dos volcáns de lodo e dalgunhas augas e fontes non pantanosas. Prodúcese así mesmo nas minas de carbón de pedra e de lignito ( carbon), por descomposición lenta das materias orgánicas, acumulándose nas aberturas e cavidades mesturado con nitróxeno e anhídrido carbónico. Este composto ao contacto co aire, gas grisú, produce terribles explosións, que causan un gran número de mortes entre os traballadores do sector mineiro, a pesar do uso da lámpada de seguridade Davy e do metanómetro.






En resumen los principales origenes del metano son:











  • Descomposicion de residuos organico


  • Fontes naturais (pantanos) o 23%


  • Extracio de combustibles fósiles 20%


  • Os procesos na dixestion e defecacion de animais 17%


  • As bacterias en plantacions de arroz






-Xacementos



Nalgúns lugares mana naturalmente da terra, como en Italia, Irán, a República Popular China, América do Norte, etc. Os Lumes Sacros de Baku (no mar Caspio) non son máis que metano que arde e que vai mesturado con nitróxeno, gas carbónico e vapores de petróleo. Así mesmo por formar parte do petróleo e do gas natural atópase en todos aqueles lugares ricos en devanditos compostos.










OBTENCIÓN DO METANO








-Petróleo


O petróleo, do mesmo xeito que o gas natural , constitúe a principal fonte de alcanos ata o C40, así como doutras sustancias orgánicas. O petróleo cru non teñe ninguna utilidade comercial, pero por destilación poden separarse de multitude de produtos útiles, denominados fraccións. O metano despréndese, do mesmo xeito que outros hidrocarburos como o etanol, o propano e o butano, o primeiro paso da destilación do petróleo, consistente en quentalo por baixo dos 20ºC.











-Gas Natural






Está composto por hidrocarburos moi baixos, desde C1 a C8 aproximadamente. As porcentaxes máximas corresponden aos máis volátiles. Así ao metano adoita corresponderlle un 80% da mestura. O propano e butano sepáranse por licuefacción ( proceso por o cal un gas transformáse nun líquido) Unha parte conducese por gaseoductos ás cidades, tamén utilizase como combustible. Aínda que unha boa parte del utilízase na fabricación de negro de fume seguindo un procedemento de pirólisis( descomposicion dunha subtancia por elevacion da temperatura):












CH4 > 1200ºC > C + 2H2


















Procedementos Sintéticos

















  • Proceso Bergius

















  • Proceso Fischer-Tropsch










  • Destilación Seca
  • Síntese Directa






PROPIEDADES



-Físicas



O punto de fusión e o punto de ebulición nos hidrocarburos depende da lonxitude da cadea, debido ás forzas de Van Der Waals. Debido a isto, ao ser o metano o hidrocarburo máis sinxelo os seus puntos de fusión e ebulición son relativamente baixos, situándose o primeiro en -183ºC e o segundo en -162ºC. O seu estado natural é gasoso, do mesmo xeito que o etanol, o propano e o butano; e a diferenza dos alcanos desde C5 ata C16 que son líquidos; de aí en diante son sólidos de aspecto céreo. Ao ser un composto practicamente non polar resulta insoluble en auga, pero si en disolventes apolares como o benceno, éter, tetracloruro de carbono, etc.



-Químicas



A mínima polaridad de enlácelos dos hidrocarburos saturados é a causa da súa inercia química, razón pola cal foron chamados parafinas (pouca afinidade). Unicamente dan reaccións de tipo radical, xeralmente de substitución.



Halogenación:

Se se expón unha mestura de cloro e metano á luz solar prodúcese unha reacción moi violenta. A luz violeta ou ultravioleta escinde (romper un nucleo atómico, xeralmente mediante o bombardeo con neutrons, en duas porcions practicamente iguais, con o fin de liberar enerxía) a molécula Cl2 en 2Cl, que son as que inician a reacción en cadea.



Pirólisis ou Craqueo:

É a descomposición dun composto pola calor. Cando se quenta o metano a uns 600ºC en ausencia de aire ( no vacio) teñen lugar rupturas das unións C-H.




Nitración:

Realízase a reacción con acido nítrico en fase de vapor a temperaturas superiores a 400ºC, producíndose a substitución dun hidróxeno do alcano por un grupo nitro.



Combustión:

Se se achega enerxía suficiente para iniciar a reacción, todos os alcanos arden en aire ou osíxeno formando auga e anhídrido carbónico, desprendendo gran cantidade de calor. A oxidación controlada de hidrocarburos constitúe un método industrial de obtención de alcois e ácidos orgánicos.

Una curiosidade do metano:

Hai moitas leiendas ó redor dun fenomeno moi estraño e curioso. Moitas persoas han visto nos pantanos e nos cementerios unhas luces tenues que se moven dun lado para outro, e que nalgunhas ocasions parece que siguen as persoas. Estas luces coñecese co nome de fuegos fatuos. Moitas historias din que son almas en pena o ben as luces das fadas ou duendes. Pero estas luces en realidade son producidas por escapes dun gas chamado metano, que se escapa do solo e infamase o ter contacto co aire se as condicions de concentracion, temperatura e humidade o permiten.






by iNes & LaUra



1 Besiito















domingo, 28 de octubre de 2007

A IUPAC (Unión Internacional de Química Pura e Aplicada)




Que é a IUPAC



A Unión Internacional de Química Pura e Aplicada (International Union of Pure and Applied Chemistry), IUPAC . Ten como membros ás sociedades nacionais de química. É a autoridade recoñocida no desarrolo de estándares para a denominación dos compostos químicos, mediante o seu Comité Interdivisional de Nomenclatura e Símbolos (Interdivisional Commitée on Nomenclature and Symbols). É un membro do Cnsello Internacional para a Ciecia (ICSU).
A IUPAC funsouse, a finais da segunda década do siglo XX, por químicos da industria e do mundo académico. Durante case oito décadas a Unión tivo éxito creando as comunicacións mundiais nas ciencias químicas e uniendo académicos, tanto a os químicos da industria como do sector público, nun idioma común. A IUPAC coñeceuse, durante moito tempo, como a máxima autoridade mundial nas decisións sobre nomenclatura química, terminoloxía, métodos estandarizados para a medida, masas atómicas e moitos outros datos evaluados de fundamental importancia. A Unión continúa patrocinando reunións internacionais ao máximo nivel que van dende os simposios científicos especializados ás reunións con impacto social de la CHEMRAWN. Durante a Guerra Fría, a IUPAC chegou a ser un importante instrumento para manter o diálogo técnico entre científicos de distintas nacionalidades ó largo do mundo.

División da UIPAC

A IUPAC ten unha estructura de grupos, de distintos ámbitos, asociados, que cohesiona as Organizacións Nacionais que representan aos químicos dos diferentes países membros. Hai 45 Organizacións Nacionaies adheridas a IUPAC, e outros 20 países están unidos á IUPAC en calidade de Organizacións Nacionais Asociadas. Casi un millar de químicos, ó largo de todo o mundo, están comprometidos cos proxectos desta Organización, constituindo unha base voluntaria para o traballo científico da IUPAC, principalmente a través de proyxectos que son englobados en oito Divisións e outros Comités.
1. Fisicoquímica e Biofísica
2. Química inorgánica
3. Química orgánica e Biomolecular
4. Polímeros
5. Química analítica
6. Química e Medio Ambiente
7. Química e Saude Humana
8. Nomenclatura e Representación da estructura química

Historia

A IUPAC fundouse en 1919 por químicos tanto de sectores da industria como das universidades que recoñoceron a necesidade de establecer estandáres globais na simboloxía e protocolos operacionais da química. A normalización de masas, medidas, nombres e símbolos son esenciais para o éxito continuo da empresa científica e para o desarrolo e crecemento do comercio internacional.
Este deseo entre químicos por colaborar nestos menesteres facilitou o traballo internacional, pero unha das características iniciais da Unión fue a fragmentación da comunidade. Incluso antes da creación da IUPAC, un grupo da sua predecesora, a Asociación Internacional de Sociedades Químicas (IACS), habíanse reunido en París en 1911 e estableceuse un abanico de propostas para o traballo que a nova Asociación debía dirigir. Estos incluiron as siguintes directrices:
A nomenclatura de química inorgánica e orgánica
A estandarización de masas atómicas
Estandarización de constantes físicas
Revisión de propiedades da materia
Establecemento denha comisión para a revisión de traballos
Estandarización nos formatos das publicacións
Prevención da redundancias nos traballos
Ainda que o ano 1911 poida parecer unha data temprana, na realidade, o primeiro impulso internacional para organizar a nomenclatura dos compustos orgánicos -a nomenclatura de Ginebra de 1892- nace a partir dunha serie de reunións internacionais, a primeira das cales foi organizada por Friedrich August Kekule en 1860.

Medio ambiente



As diversas Comisións e Comités da IUPAC emprenderon unha serie extensa de proxectos medioambientais. Algúns exemplos son:
A química analítica medioambiental.
As partículas medioambientais.
Reciclaxe e polímeros.
A determinación de trazas de elementos no ambiente.
O gas, os datos cinéticos para a química atmosférica.
O glosario de términos químicos atmosféricos.
Os pesticidas na auga da superficie

O futuro da IUPAC


A química xurdiu e desenrrolouse históricamente como un campo científico interdisciplinar, cunha definición amplia dos seus límites. Parafraseando a definición de Linus Pauling do enlace químico: "calquer cousa serve a un químico á hora de definir cómo é un enlace". A química pode definirse como unha disciplina que abarca todas as áreas que son de interese a químicos e onde a ciencia molecular fai contribucións significativas.O rico e diverso mundo da química moderna abarca logros intelectuais notables, creatividade científica e originalidade e xeneración do novo coñecemento.
A IUPAC serve a esforzo centífico internacional na dobre función dunha ciencia básica e un obxetivo, contribuir á Unión. A Unión encóntrase na situación única para aglutinar os distintos aspectos interdisciplinais da química, fortalecendo este campo do saber a nivel internacional e esforzándose para conseguir altos niveis de excelencia e relevancia no campo académico e a investigación industrial e promocionando o servicio da química á sociedade e aos problemas globais. Estas son as visións que determinan as actividades da IUPAC no siglo XXI.




by iNes & LaUra




1 Besiito




domingo, 21 de octubre de 2007

Núcle atómico


  • Descripción:

O núcleo, composto por protóns e neutróns, e un corpo masivo moi pequeno que se atopa no centro dun átomo. Os protóns teñen carga positiva e os neutróns non teñen carga eléctrica. O núcleo descríbese polo número átomico [z],que é igual o número de protóns, e o número de masa atómica [A], igual a suma de neutróns e protóns no núcleo.

  • Isótopos:

Núcleo atómico

Os isótopos son átomos que teñen o mesmo número de protóns, pero distinto número de neutróns. O núcleo de un isótopo chamase núclido. Tódolos núclidos dun elemento teñen o mesmo número de protóns, e diferentes neutróns. Para describir os isótopos necesítase unha notación especial. Na parte esquerda do símbolo do elemento descríbese un índice suscrito, que representa o número atómico [z], e un índice sobrescrito que representa a súa masa [A].

  • Radiactividade artificial:

Os físicos Joliot-Curie demóstraron que os átomos estables dun elemento poden facerse artificialmente radiactivos bombardeándolos adecuadamente con partículas nucleares o raios. Estos isótopos radiactivos prodúcense como resultado dunha reación o transformación nuclear.

  • Reacións nucleares:

Unha reación nuclear ocorre cando cambia o número de neutróns o protóns no núcleo. Algunhas reacions nucleares ocorren cunha liberación de enerxía, mentras que otras ocorren só cando a enerxía engadese o núcleo. A emisión de partículas por núcleos radiactivos é unha forma de reación nuclear. O núcleo radiactivo libera o seu exceso de enerxía en forma de enerxía cinética das partículas emitidas.

En 1932, 2 científicos británicos forons os primeiros en usar partícular artificialmente aceleradas para desintegrar un núcleo atómico. Produxeron un haz de protóns acelerados ata altas velocidades mediante un dispositivo de alto voltaxe chamado multiplicador de tensión.

  • Aceleradores de partículas :

Ó redor de 1930, un físico estadounidense desarrollou un acelerador de partículas chamado ciclotrón. Esta máquina xera forzas elécticas de atración e repulsión que aceleran as partículas atómicas confinadas nunha órbita circular mediante a forza electro magnética dun gran imán. As partículas movense hacia fora en espiral baixo a influencia destas forzas eléctricas e magnéticas, e alcanzan velocidades estremadamente elevadas. A aceleración prodúcese no vacío para que as partículas non colisionen coas móleculas do aire.

  • A vida media:

A vida media dun elemento é o tempo necesario para que decaiga a metade do núcleo radiactivo. A vida media dun radiactivo puro é única para ese isótopo en particular. O número de desintegracións por segundo dunha sustancia radiactiva coñecese como a súa actividade. A actividade é proporcional ó número de átomos radiactivos presentes. Polo tanto a actividade dunha muestra particular reducese por un medio, nunha vida media.

  • Forzas nucleares:

A teoría nuclear moderna basease na idea de que os núcleos están formados por neutróns e protóns que se manteñen unidos por forzas nucleares estremadamente poderosas. Para estudar estas forzas nucleares, os físicos teñen que perturbar ós neutróns e protóns bombardeándoos con partículas estremadamente enerxéticas. Estos bombardeos revelaron máis de 200 partículas elementales.

  • Particulas fundamentais:

Hoxe en día os científicos pensan que as partículas agrúpanse en dúas familias: quarks e leptones. Os quarks compoñen ós protóns e neutróns. Os leptones son partículas con pouca ou ninguna masa, o electrón e o neutrino. Tamén hai partículas que transmiten a forza electromagnética. Os glounes son oito partículas que transmiten a forza que une os quarks dentro dos protóns. Os bosones libres son tres partículas que están involucradas na interación débil na cal opera o decaimiento beta. O gravitón é a partícula , todavía sen detectar, que transmite a forza gravitacional.

Cada quark e cada leptón teñen a súa antipartícula. As antipartículas teñen carga oposta as das partículas. Cando unha partícula e unha antipartícula chocan, aniquilanse e transfórmanse en enerxía.

Aquí poñemos un video sobre as partículas subátomicas.

http://es.youtube.com/watch?v=bfzrcG4Lbtw

by iNes & LaUra =)

1 besiito


domingo, 14 de octubre de 2007

Los nombres de los elementos de la tabla periodica

LOS ELEMENTOS DE LA TABLA PERIDICA



Los nombres de los elementos de la tabla periódica tienen una historia, aquí pongo de que vienen los nombres de los elementos.
Los mas curiosos, los que mas destacan estan en rojo


-Nombres de elementos iguales a planetas y asteroides:

Mercurio:
Su nombre se debe al planeta , pero su abreviatura es Hg. Dioscórides lo llamaba plata acuática (en griego hydrárgyros). hydra=agua, gyros= plata.

Uranio (U): el nombre viene del planeta Urano.

Neptunio (Np): este nombre proviene del planeta Neptuno.

Plutonio (Pu): del planeta Plutón.

Cerio (Ce): por el asteroide Ceres, descubierto dos años antes.

Titanio (Ti): de los Titanes, según la mitología griegalos primeros hijos de la Tierra .


-Nombres de lugares y similares:

Magnesio (Mg): de Magnesia, comarca de Tesalia (Grecia).
Scandio (Sc) Scandia, Escandinavia ( por cierto, Vanadio (V): Vanadis, diosa escandinava).
Cobre (Cu): cuprum, de la isla de Chipre.
Galio (Ga): de Gallia, Francia.
Germanio(Ge): de Germania, Alemania.
Selenio (Se):de Selene, la Luna.
Estroncio (Sr): Strontian, ciudad de Escocia.
Itrio (Y): de Ytterby, pueblo de Suecia.
Rutenio (Ru): del latín Ruthenia, Rusia.
Terbio (Tb): de Ytterby, pueblo de Suecia.
Europio (Eu): de Europa.
Holmio (Ho): del latín Holmia, Estocolmo.
Tulio (Tm): de Thule, nombre antiguo de Escandinavia.
Lutecio (Lu): de Lutetia, antiguo nombre de Pans.
Hafnio (Hf): de Hafnia, nombre latín de Copenhague.
Polonio (Po): de Polonia, en honor de Marie Curie (polaca) codescubridora del elemento junto con su marido Pierre.
Francio (Fr): de Francia.
Americio (Am): de América.
Berkelio (Bk): de Berkeley, universidad de California.
Californio (Cf): de California (estado estadounidense).
Renio (Re): del latín Rhenus, Rin.


Nombres que hacen referencia a propiedades:

Berilio (Be) de beriio, esmeralda de color verde.
Hidrógneno (H): engendrador de agua.
Nitrógeno (N): engendrador de nitratos (nitrum)
Oxígeno (O): formador de ácidos (oxys)
Cloro (Cl): del griego chloros (amarilio verdoso).
Argón (Ar) argos, inactivo. (Ya sabes, los gases nobles son poco reactivos).
Cromo (Cr): del griego chroma, color.
Manganeso (Mg): de magnes, magnético.
Bromo (Br): del griego bromos, hedor, peste.
Zinc (Zn): del aleman zink, que significa origen oscuro.
Arsenico (As): arsenikon, oropimente amarillo (auripigmentum).
Zirconio (Zr): del árabe zargun, color dorado.
Rubidio (Rb): de rubidius, rojo muy intenso (a la llama).
Rodio (Rh): del griego rhodon, color rosado.
Yodo (I): del griego iodes, violeta.
Indio (In): debido al color indigo (anil) que se observa en su espectro.
Cesio (Cs): de caesius, color azul celeste.
Disprosio (Dy): del griego dysprositos, volverse duro.
Osmio (Os): del griego osme, olor (debido al fuerte olor del OsO4).
Iridio (Ir): de arco iris.

El platino (Pt) en estado metálico es blanquecino y medianamente similar a la plata (aunque mucho menos maleable que esta), por lo que cuando en 1748 el español don Antonio de Ulloa lo encontró en una expedición por Sudamérica lo llamó "platina", lo que quiere decir más o menos "parecido a la plata". Se describe en un obra: "Relación Histórica del viaje a la América Meridional" (Madrid,1748) como sigue:
"En el partido de Chocó, habiendo muchas minas de lavadero, como las que se acaban de explicar, se encuentran también algunas, donde por estar disfrazado, y envuelto el oro con otros cuerpos metálicos, jugos y piedras, necesita para su beneficio del auxilio del azogue [mercurio]; y tal vez se hallan minerales, donde la platina (piedra de tanta resistencia, que no es fácil romperla, ni desmenuzarla con la fuerza del golpe sobre el yunque de acero) es causa de que se abandonen; por que ni la calcinación la vence, ni hay arbitrio para extraer el metal, que encierra, sino a expensas de mucho trabajo y costo."

Oro (Au): de aurum, aurora respiandeciente.
Talio (Tl): del griego thallos, vástago o retoño verde.
Bismuto (Bi): del alemán weisse masse, masa blanca.
Astato (At): del griego astatos, inestable.
Radón (Rn): radium emanation (radiactiva). (De noble nada de nada, es radioactivo).
Radio (Ra): del latín radius, rayo.
Actinio (Ac): del griego aktinos, destello o rayo.
Volframio (W): del inglés wolfrahm; o tungsteno, de tung sten, del sueco, piedra pesada.
Bario (Ba): del griego barys, pesado.
Praseodimio (Pr): de prasios, verde, y didymos, gemelo.

-Nombre que hacen referencia a la mitología:
Vanadio (V): Vanadis, diosa Escandinava.
Niobio (Nb): Níobe, hija de Tántalo.
Paladio (Pd): Pallas, diosa de la sabiduria.
Prometio (Pm): de Prometeo, personaje mitológico.
Tantalio (Ta): de Tántalo (mitología).
Torio (Th): de Thor, dios de la guerra escandinavo.
Vanadio (V): Vanadis, diosa escandinava.



-Nombres de científicos:

Curio (Cm): en honor de Pierre y Marie Curie.
Einstenio (Es): en honor de Albert Einstein.
Fermio (Fm): en honor de Enrico Fermi.
Mendelevio (Md): En honor al químico ruso Dmitri Ivánovich Mendeléiev precursor de la actual tabla periódica.
Nobelio (No): en honor de Alfred Nobel.
Lawrencio (Lr): en honor de E.O. Lawrence.
Unnilquadium (Unq): Unnilquadium significa 104 (su número atómico) en latín. Los soviéticos propusieron el nombre de Kurchatovium (Ku) en honor de Igor V. Kurchatov, mientras que los estadounidenses preferían el nombre de Rutherfordium (Rf) en honor de Ernest Rutherford. La IUPAC le asignó este nombre temporal en 1980.
Unnilpentium (Unp): en latín unnilpentium equivale a 105 (su número atómico). La IUPAC estableció este nombre frente a las propuestas estadounidenses de llamarlo Hahnio (Ha) en honor de Otto Hahn y de los soviéticos de llamarlo Nielsbohrium en honor de Niels Bohr. (Desde hace un tiempo, la IUPAC utiliza este sistema de nomenclatura para los elementos a partir del 104, hasta que se decida cuales van a ser los nombres definitivos).Gadolinio (Gd): del mineral gadolinita, del químico finlandés Gadolin.
Samario (Sm): del mineral samarskita, (en honor del ruso Samarski).

-Otros:

Helio (He): de la atmostera del sol (helios, se descubrió por primera vez en el espectro de la corona solar durante un eclipse en 1868, aunque la mayoría de los científicos no lo aceptaron hasta que se aisló en la tierra).
Litio (Li): de lithos, roca.
Boro (B): del arabe buraq.
Carbono (C): carbón.
Fluor (F): de fluere .
Neón (Ne). nuevo (del griego neos).
Sodio (Na): Del latín sodanum (sosa), Na del latín natrium (nitrato de sodio).
Aluminio (Al): del latín alumen
Silicio (Si): de silex, sílice.
Fósforo (P) de phosphoros, portador de luz (el fosforo emite luz en la obscuridad porque arde al combinarse lentamente con el oxígeno del aire).
Azufre (S) del latín sulphurium.
Potasio (K) kalium; el nombre, del inglés pot ashes (cenizas). (Las cenizas de algunas plantas son ricas en potasio).
Calcio (Ca) de calx, caliza. (La caliza está formada por Ca2CO3).
Hierro (Fe): de ferrum.
Cobalto (Co): He leído dos explicaciones, una que dice que cobalto proviene de cobalos, mina. Otra versión asegura que cobalto es el nombre de un espíritu maligno de la mitología alemana.
Niquel (Ni): proviene del término alemán kupfernickel, que quiere decir algo asi como cobre del demonio, (aparece en minas de cobre pero no lo es). Como kupfer significa cobre, níquel debe querer decir demonio.
Kriptón (Kr): del griego kryptos, oculto, secreto.
Molibdeno (Mo): de molybdos, plomo. (Al parecer, los primeros químicos lo confundieron con mena de plomo).
Tecnecio (Tc): de technetos, artificial, porque fue uno de los primeros sintetizados.
Plata (Ag): del latín argentum.
Cadmio (Cd): del latín cadmia, nombre antiguo del carbonato de zinc.
Estaño (Sn): del latín stannum.
Antimonio (Sb): de antimonium; Sb de stibium.
Teluro (Te): de Tellus, tierra.
Xenon (Xe): del griego xenon, extraño, raro.
Lantano (La): del griego lanthanein, yacer oculto.
Neodimio (Nd): de neos-dydmos, nuevo gemelo (del lantano).
Plomo (Pb): del latín plumbum.
Protoactinio (Pa): de protos (primero) y actinium.


Estas son las razones de los nombres de los distintos elementos de la tabla periódica,
los encontramos buscando la historia de la tabla periodica.
Esto es una curiosidad de los elementos.
Cada elemento tiene su nombre por una razon. Ahora ya sabes cuales son.


by iNes & LaUra =)


1 besiito


lunes, 8 de octubre de 2007

OS ENLACES ENTRE OS ÁTOMOS

Os gases nobres teñen unha estructura electrónica tan estable que non precisan mesturarse con outros elementos. Case todos eles teñen 8 electróns no último orbital agás o Helio que só posúe dous electróns.

Tódolos átomos amosan unha forte tendencia a imitar a estructura electrónica do gas nobre que teñen máis próximo.

Para imitar a estructura electrónica dos gases nobres que teñen máis próximos os átomos poden captar, ceder ou compartir electróns un átomos con outros. Eses electróns captados, cedidos ou compartidos chamámolos electróns de valencia ou simplemente valencia ( nalgúns libros tamén se lles chama nª de oxidación).



Exemplo:

Ar: Z=18; nº é=18; : 2-8-8

Cl: Z=17; nº é?17; : 2-8-7

Cl+1é=Cl -1

17+ 1é= 18é

(ahora ten 18 electróns e 17 protóns, polo que ten unha carga negativa máis)



IONS:



  • Cando os átomos teñen collido ou cedidos electróns deixan de ser neutros e forman ións.

  • Definimos ión como aquel átomo ou grupo de átomos, que para ter unha estructura electrónica máis estable teñen collido ou cedido electróns.

  • Existen dous tipos:
  1. Catións (ión positivo): son aqueles átomos ou grupo de átomos que para adquirir unha estructura electrónica máis estable teñen cedido electróns.
  2. Anións (ión negativo): Son aqules átomos ou grupo d átomos que para adquirir unha estructura electr´noca máis estable teñen collido electróns.

Exemplo catión:

Ca 2-8-8-2
Ca-2é=Ca 2+
20é-2é=18é
protones=2o

Exemplo anión:

Cl: 2-8-7
Cl+1é=Cl 1-
17+1é=18é
protones: 17

  • Atendendo a esta capacidade para coller ou ceder electróns podemos clasificar os elementos da tabla periódica en 4 categorías:
  1. Gases nobres: Son aqueles elementos que nuncan collen ou ceden electóns.
  2. Átomos electropositivos ou metais (M): Son aqueles que teñen unha forte tendencia a ceder electróns para ser máis estables (forman catións).
  3. Átomos electro negativos ou nos metais (m): Son aqueles elementos que teñen unha forte tendencia a captar electróns pere ser máis estables (forman anións).
  4. Semimetais: Son aqueles átomos uqe segundo no medio no que se atopen collen ou ceden electróns.


Exemplo:
Si: Z=14é
2-8-4

  • Os átomos collen, ceden ou comparten electróns uns cos outros formando unións que en química chamamos enlaces químicas. Existen 3 tipos fundamentais de enlaces químicos:

1. –Mm
2. –mm
3. –MM

1. Enlace iónico: Cando se xuntan metálicos con non metálicos.
2. Enlace covalente: É cando se xuntan 2 átomos de tipos metálicos.
3. Enlace metálico: é cando se xuntan 2 átomos de tipos metálicos.

1. Enlace iónico:
Ten lugar entre átomos metálicos e non metálicos. Os átomos metálicos teñen unha forte tendencia a ceder electróns e forman catións, esos electróns son collidos por átomos electronegativos, non metais pola que forman anións. Como consecuencia disto fórmase ións de distintos signos que permanecen unidos pola atracción.
As substancias iónicas nos forman verdaderas moléculas se non que forman redes cristalinas.
A fórmula indica realmente é a proporción na que cada átomo aparece no cristal ou rede cristalina.
Se dicimos que o sal é NaCl o que realmente estamos a dicir é que en cada cristal de sal hay un átomo de cloro por cada un de sodio.
O final o balance de cargas dos ións ten que ser neutro (por cada carga positiva ten que tener unha negativa)


2. Enlace covalente:
Ten lugar entre átomos electro negativos (n). Que teñen una forte tendencia a captar electróns para ser máis estables. Pero en este caso ningún átomo os cede polo que acaban compartindoas. Comparten parellas de electróns, un de cada átomo, que describe un orbital común os dous átomos polo que permañecen unidos.
Propiedades da substancias con enlaces covalentes:
Temos que distinguir dous cousas:
-Moléculas formadas por poucos átomos.
Forman verdadeiras moléculas como H2O, C2O..
En xeral estas substancias son gases ou líquidos cun baixo punto de ebulición.
-Moléculas formadas por moitos átomos.
Neste caso forman redes cristalinos (formado por millones de átomos didtribuidos no espacio).

3. Enlace metálico:
Ten lugar entre átomos electro positivos ou metais.
Neste caso todos os átomos teñen unha forte tendencia a ceder electróns pero non hai átomos que os collan polo que forman unha especie de nube de electróns que circulan máis ou menos libremente entre os átomos.

Opinión: Hemos elegido este tema, puesto que en clase no nos había quedado muy claro, aqui lo mostramos de una manera más clara y ordenada.

Video de youtube de el enlace covalente:

http://es.youtube.com/watch?v=aJH93Ee0-pI

No hemos encontrado mas =S

by iNes&LaUra

1 besiito

miércoles, 3 de octubre de 2007

..el átOmo y eL mOdeLo atÓmico de BoHr




QUE ES UN ÁTOMO


· Es la parte más pequeña de la materia.
· El primero en utilizar este término fue Demócrito,porque creía que los elementos estaban formados por particulas indivisibles. En griego, átomo significa INDIVISIBLE.
· Ahora sabemos que los átomos no sonindivisibles como creía Demócrito. Están formados por partículas:
- ELECTRON: Es una partícula elemental con carga eléctrica negativa igual a 1,602 x 10-19 coulomb y masa igual a 9,1083 x 10-28 g, que forma parte de todos los átomos de los elementos.
-NEUTRÓN: Es una partícula elemental eléctricamente neutra y tiene una masa ligeramente superior al protón, que se encuentra formando parte de los átomos de todos los elementos al igual que el electrón y el protón.
-PROTÓN: Es una partícula elemental con carga eléctrica positiva igual a 1,602 x 10-19 coulomb y cuya masa es 1837 veces mayor que la del electrón , que se encuentra formando parte de los átomos de todos los elementos.










Dimensiones de un átomo:









DIÁMETRO:
Es imposible medir el diametro de un atomo, mucho menos el diametro del nucleo de este; pero se ha logrado determinar en forma aproximada que el diámetro promedio de un átomo es:
0,00000001 cm = 1 x 10-8 cm = 1 Å
y el de su núcleo:
0,000000000001 cm = 1 x 10-12 cm = 0,0001 Å
Esta unidad de medida, representada como Å se denomina Angström, es muy útil cuando se trabaja con longitudes tan pequeñas como las de los átomos.

MASA:
No existe una balanza que pueda medir la masa de un solo átomo.
Para ayudar a nuestros cálculos medimos la masa de gran cantidad de átomos.
Cuando en la Tabla Periódica leemos:
· masa atómica del Cu = 63,54 gr
· masa atómica del H = 1,00797 gr
· masa atómica del N = 14,0067 gr
En ningun caso estamos ablando de la masa de un solo átomo.

Hablamos en cualquiera de estos casos de la masa de un número muy grande de átomos, que es siempre el mismo:
602.000. 000.000. 000.000. 000.000
o sea: 602.000 trillones = 6,02 x 1023
Realmente un número muy grande, que tiene nombre propio, se llama
NÚMERO DE AVOGADRO.
Entonces ahora sabemos que con la masa atómica nos referimos a la masa de todos esos átomos.
Una nueva palabra:..... " MOL "

Utilizamos la palabra mol para no tener que decir que tengo 602.000trillones de atomos, para simplificar las cosa
Decimos, por ejemplo: 1 mol de átomos de cobre tienen una masa de 63,54 gr
1 mol de átomos de sodio tienen una masa de 22,9898 gr
Cada vez que hablamos de MOLES debemos aclarar si se trata de moles de átomos, moles de moléculas, moles de algún ion, etc.
En el caso de las moléculas:
1 mol de moléculas de agua tiene una masa de 18 gr.









Represenatción de la distribución de electrones en un átomo:









En el átomo de CLORO:
2 - 8 - 7
quiere decir que en:
en la primera capa 2 electrones
la segunda capa 8 electrones
y la tercera 7 electrones
la primera capa es la que se encuentra más cercana al núcleo










En el átomo de SODIO
2 - 8 - 1
quiere decir que en:
en la primera capa 2 electrones
en la segunda capa 8 electrones
y en la terecera capa 1 electrón
La primera capa es la que se encuentra más cercana al núcleo
.




NÚCLEO:








~Rojo: Neutrones


~Negro: Protones


Curiosidad: el núcleo ocupa una región del espacio 10.000 veces menor que todo el átomo, sin embargo casi toda la masa de un átomo está concentrada en su núcleo.



En esta entrada hemos hablado de como es un átomo y de que se compone un atomo.

Bohr también describe el átomo asi en su modelo atómico ( modelo atómico de Bohr ). Fue el fisico que más se aproximo al auténtico modelo atómico que conocemos hoy en dia.

http://es.youtube.com/watch?v=tyvOSKDhivc&mode=related&search=


Video de youtube en el que se habla un poco de los distintos modelos atómicos.

http://es.youtube.com/watch?v=lt1C1CBTGRQ&mode=related&search=

Video de yOutube.. que habla del modelo atómico d bohr.

by iNes & LaUra =)



1 besiito