Va mejorando nuestro blog??

miércoles, 14 de mayo de 2008

AS VIAXES NO TEMPO


Viaxar no tempo é un concepto de desplazamento hacia diante e hacia atras en diferentes punto do tempo, como facemos no espacio. Adicionalmente , algunhas interpretacións viaxes no tempo suxeriron a posibilidade de viaxar entre realidades e universos paralelos.

A teoría da relatividade trata dos sistemas de referencia que tomamos para observar derterminados movementos.
Albert Einstein en 1905 enonciou a teoría da relavidade especial, que dice ca velocidade da luz no vacío é igual en todos os sistemas de referencia inerciais.
A teoría da relatividade especial permitiu establecer novas ecuacións que permitían pasar dun sistema referencia inercial a outro. As ecuacións chegan a conducen a fenómenos que chocan co sentido común.

Sendo moi asombrosa a paradoxa dos xemelos:

O primeiro dos xemelos fai un viaxe ó espacio, a una estrela, nunha nave a velocidades cercanas a velocidade da luz. O outro xemelo quédase na Terra. A volta do xemelo que se fora ó espacio decatanse de que o que se quedou na Terra envelleceu maís. A razón atópase na dilatación do tempo proposta no teoría especial da relatividade. Esta teoría proba que o tempo do xemelo que viaxa ó espacio ira máis lento co do xemelo que permañece na Terra. A paradoxa surxe porque para o que está na nave o que se move a grandes velocidades é o seu irman, o que permañece na Terra, cabría pensar que con os cálculos deste xemelo sería o seu irman quen envellecería máis lento por moverse a velocidades cercanas a velocidade da luz respecto a el.
Einstein descubrió que o que envellece máis rapido é o da Terra ó formular a relatividade xeral.


PARADOXAS DO VIAXE NO TEMPO

-A paradoxa do avó:

Pártese do hipotético caso de que un home volve ó pasado e mata o pai da súa nai o de seu pai, é dicir ó seu avó, o mata antes de que este coñeza a súa avoa, polo tanto non poderon concebir o seu fillo, o que leva a que o neto nunca chegará a nacer e nunca podrá volver ó pasado e matar ó seu avó, entonces o avó non será asasinado polo que o neto nacera e si podrá volver ó pasado.


HIPÓTESIS NA CIENCIA FICCIÓN:

-Solución dos universos paralelos:

Ésta solución explica que no mometo en que volves ó pasado o que fas é ir a un universo paralelo, ó matar ó teu avó non serás concebido nese universo pero si no universo do que veñes.

-Solución do acceso restrinxido:

Ésto di que si podeses volver ó pasado non poderías cambiar nada que alterase as cousas dendo como resultado que o viaxe que fixéches ó pasado non sucedese. Ésta solución que as casualidades sempre ocorren por unha causa.

-Creación dun novo futuro:

Ésto di que cando volves ó pasado o que cambias é o futuro e non o pasado.

-Solución da outra personalidade:

En historias de ciencia ficción planteouse que un home que viaxa ó pasado pode matar ó seu pai se ese suxeto tomou outra identidade.




Estas son solucións na ciencia ficción, de momento non se conseguiu viaxar ó pasado, e aquí e exposto algunhas das paradoxas que convertirían esto en algo imposible (paradoxa do avó). Pero dise que nun buraco negro podes volver ó pasado.
Eu creo que esto non é posible xa que se podes volver ó pasado quere dicir que hay infinitas personas iguais facendo as mesmas cousas pero unhas despois que outras. Por exemplo eu podería volver ó momento que comezei a escribir este articulo e veriame escribindoo, tendría que haber infinitas eus facendo todo o que fixen na vida, para que eu poidese volver a calquera momento da miña vida pasada e verme nela.

martes, 13 de mayo de 2008

Mañana actualizare con los viajes en el tiempo que encontre una cosa muy interesante.

unbeso

sábado, 10 de mayo de 2008

Refelxión sobre la vida extraterrestre.


El Big Bang representado de dos maneras distintas.

Si el universo se creó con el Big Bang, teoría que explica cómo toda la materia en el universo existió en un huevo cósmico más pequeño que el tamaño de un átomo moderno, explotó formando el universo moderno. Lo que yo me pregunto es que si las primeras celulas que hubieron en la tierra también las podría haber en otros planetas o incluso en otros lugares que no son planetas pero desarrollada y evolucionadas de diferentes maneras dependiendo de donde se encuentren e incluso podría no necesitar agua para vivir, algo que nosotros vemos imposible para algo que denominemos vida.
Además hay que tener en cuenta que una de las teorías que se tienen de cómo las primeras células llegaron a la tierra es que llegaron en un meteorito que impactó contra nuestro planeta, la Tierra.
Lo que sí está claro es que en otros planetas también hay vida, y estamos tan solo a un paso de descubrirla, un científico ha anunciado que estamos tan solo a un paso de descubrirla y que en los próximos 10 años se darán grandes pasos en este campo y se descubrirá vida extraterrestre en otros planetas.



Logo tipo que mucha gente tiene como la de
la cabeza de un extraterrestre.

Hoy en día, un organismo se considera vivo si cumple con las tres funciones básicas de Relación, Alimentación y Reproducción. Pero si en otros planetas también hay vida, solo que comen algo desconocido para nosotros y su concepto de comer es distinto al nuestro, o incluso que nisiquiera precisen comer, respecto a la reproducción también podrían der seres que ser reproducen pero de otro modo, como ocurre aqui en la tierra que segun las especies hay muchas maneras de reproducirse, o hasta podrían no reproducirse y vivir eternamente, o ser inmortale alli donde viven debido a su entorno, su composición o algo por el estilo. Yo creo que eso no se puede saber si se sabrá hasta dentro de muchos años, o incluso nunca se llegue a saber.


primera celula simple.


-Esta es una entrada de opinión, mas para hacerla he tenido que informarme antes, y apesar de buscar la teoría de que las primeras células proceden del espacio no he encontrado nada por no saber como buscar dicha información.

martes, 29 de abril de 2008

Kepler



Kepler tamén estuduo o movemento dos planentas arredor do Sol. A diferenza dos anteriores que falaban de orbitas circulares, Kepler descubriu que o que describen os planetas arredor do Sol é unha orbita elíptica.


Kepler estudara astronomía moito antes de atoparse con Tycho: favoreceu o punto de vista copernicano e mantuvo correspondencia con Galileo.
Copernico nos seus estudos de astronomía expuso que os planetas describen órbitas circulares a velocidade consntante. Usando isto Kepler estodou a velocidade dos planetas. Tycho fixera algunhas medicións bastante aproximadas (o fixo a ollo) do lugar onde se atopaba Marte, que diferian coa predicción de Tolomeo e Copernico.
Cando Tycho morre Kepler faise coas súas investigacións e intenta explicalas.


Kepler enuncia as seguinte leis:



1.Primeira Ley (1609): Todos os planetas desprazanse arredor dol Sol describiendo órbitas elípticas, estando o Sol situado nun dos focos.







2.Segunda Lei (1609): O radio vector que une o planeta e o Sol barre áreas iguais en tempos iguais.
A lei das áreas é equivalente á constancia do momento angular, é decir, cando o planeta está máis alexado do Sol (afelio) a súa velocidade é menor que cando está máis cercano o Sol (perihelio). En o afelio e en el perihelio, o momento angular L é o producto da masa do planeta, por a súa velocidade e por a súa distancia ó centro do Sol.







3.Tercera Lei (1618): Para calquer planeta, o cuadrado do seu período orbital (tempo que tarda en dar unha vuelta arredor do Sol) é directamente proporcional ó cubo da distancia media co Sol.





Donde, P é o periodo orbital, r a distancia media do planeta co Sol e K a constante de proporcionalidade.
Estas leis aplicanse a outros corpos astronómicos que encuentranse en mutua influencia gravitatoria como o sistema formado por a Terra e a Lúa.






domingo, 20 de abril de 2008

Os buracos negros, os buracos brancos e os buracos d gusano












Fotos: un buraco negro, un buraco branco e un agujero de gusano.

Buraco Negro:

Un buraco negro é un corpo con un campo gravitatorio tan forte que nin sequera la radiacción electromagnética pode escapar da sua proximidade. Un campo destsa características pode corresponder a un corpo de alta densidade cunha masa relativamente pequena(como a do Sol ou menor) que está condensada nun volumen moito menor, ou a un corpo de baixa densidade cunha masa moi grande(como unha colección de melleiros de estrelas no centro dunga galaxia).
É un "buraco" porque as cousas poden caer, pero non salir de el, e é negro poeque nin sequera a luz pode esscapar. Outra forma de dicilo é que un buraco negro é un obxeto para o que a velocidade de escape é maior que a velocidade la luz, coñecida como o último límite de velocidade no universo.

Todo buraco negro está rodeado por unha frontera chamada "horizonte de eventos", da cal non se pode escapar. Calquera evento que ocorra no seu interior queda oculto para sempre para alguen que o obserba dende fora. O astrónomo Karl Schwarschild demostró que o radio do horizonte de eventos, en quilómetros, é 3 veces a masa expresada en masa solares; isto é o que se coñece como o radio de Schwarzschild. Este radio é un filtro unidireccional, pois calquera cousa que pode entrar, pero non sair. A masa do corpo e o seu radio de Schwarzschild son directamente proporcionais.
Ademais, según a relatividade, a gravitación modifica o espacio-tempo nas proximidades do buraco.
Un buraco negro é un obxeto que ten 3 propiedades: masa, espin e carga eléctrica. A forma da materia nun buraco negro non se coñece, en parte porque está oculta para o universo esterno, e en parte porque, en teoría, a materia continuaría colapsándose hata ter radio cero, punto coñecido como singularidade, de densidade infinita, ca cal non se ten experiencia na Terra.



Buraco Branco:

Si se analizan en detalles as ecuación das que derivan as propiedades relativistas, vamos a atopar sempre que teóricamente existe unha slución simétrica para cada unha delas, é dicir, así como temos a idea que para a materia existe a antimateria, o a o negro se opón o branco, de igual meneira podemos deducir que debe de existir algo que posea características completamente opostas á dos buracos negros.
Sabemos que os buracos negros son definidos como un horizonte de eventos dentro do cal todo obxeto (non importa o seu estado) é atrapado indefectiblemente por unha forza gravitatoria inmenda, por oposición, podemos entender que debe existir (teóricamente) un buraco branco cun horizonte de eventos onde todo o que esté dentro de el será violentamente repelido, tal vez cunha forza inmensa. Un horizonte de eventos con esas caracteríscas es improbable e hasta o momento non hubo descubremento que contraiga a sua non existencia real.



Buraco de Gusano:

Os buracos de gusano son consecuencia dus buraco negro que se atopa xirando con cargas determinadas, isto probocaría que esté simultáneamente interactuando cun buraco branco, a combinación de ambos é o denominado buraco de gusano.
Sen embargo, como vimos, os buracos brancos non existen e se alguén cae nun buraco negro chegarña a dirixirse cara o centro da singularidade peso nin atravesará un buraco de gusano pois este require que exista un buraco branco. Mais teóricamente se pensa que si éste existise habría unha conexión entre a ubicación do buraco negro e como saída se tendría ao lugar inde se atopa o buraco branco.










































domingo, 13 de abril de 2008

AVANCES NOS COÑECEMENTOS DA ESTRUCTURA DO UNIVERSO.

Eudoxio introduxo a xeometría no estudio da astronomía. O sistema de Eudoxio explicaba os movementos celestes mediante o xogo de 26 esferas que xiraban arredor da Terra, esta estaba quieta e inmovil. Na ultima esfera puso as estrelas fixas. 20 esferas para os 5 planetas coñecidos ata entonces (Mercurio, Venus, Marte, Xúpiter e Saturno), 3 para o Sol e 3 para a Lua. O sistema proposto por Eudoxio toma o nome de esferas homocéntricas.
Calipo, discipulo de Edoxio, posteriormente modificouno. Calipo cambiou o número de esferas por 33. Parece que Eudoxio e Calipo pensaban nas esferas como un recurso xeométrico, carente de consitencia física, inventado só para explicar e prever o movemento dos corpos celestes.




SISTEMA DE EUDOXIO. ESFERAS HOMOCÉNTRICAS.



Aristóteles foi un dos primeiros que propuxo argumentos sólidos en contra da teoria sobre que a Terra fose plana, facendo notar que as estrelas parecen que cambian de posición no horizonte dependendo da parte da Terra onde as observes. Esto pode ser posible se a Terra é redonda pero se esta é plana non cabe posibilidade de que esto poda ser certo.
Aristóteles fixouse que nos eclipses de Luna, é dicir, cando a Terra tapa a luna, cando se pon diante de ésta, a liña do cono de sombre é curva.

Elaborou un modelo propio do Universo basandose no modelo xeocentrico de Eudoxio que foi modificado posteriormente por Calipo. A diferencia de Eudoxio e de Calipo, Aristóteles pensa que as esferas rodean realmente a Terra. No intento de explicar o movemento planterario Aristóteles pensou nunha forza divina, que transmitía os seus movementos a todas as esferas dende a máis externa, o esfera das estrelas fixas, á máis interna, o esfera da Lua.

Pero esto fixo que o número de esferas aumentara de 33 a 55 todas relacionadas entre si.




MODELO DE ARISTÓTELES.



Aristóteles co seu modelo non foi capaz de explicar o retroceso aparente que describen alguns planteas vistos dende a Terra. Polo que Tolomeo no século II d.C introduce os epiciclos ó modelo xeocéntrico de Aristóteles.
O que Tolomeo di é que o planeta encóntrase sobre un círculo, o epiciclo, e xira con movemento uniforme arredor do seu centro, que esta a súa vez disposto nunha segunda circunferencia, o deferente, o cal e recorrido tamén en movemento uniforme. O centro da traxectoria deferente coincide coa Terra. Este modelo mantuvose durante moito tempo.




EPICICLOS E DEFERENTES.



No século XVI, Cópernico presentou un módelo no que o Sol e non a Terra era o centro. O modelo de Tolomeo, no que a Terra era centro, mantuvose ata este século.

Copérnico plantexou e discutiu o modelo heliocéntrico na súa obra "De revolutionibus orbium caelestium" que publicouse xusto antes da súa morte en 1543.
A teoría de Copérnico dicía que a Terra xira unha vez o día sobre si mesma, e unha vez o ano arredor do sol. Ademas afirmaba que a Terra no seu movemento rotatorio inclinábase sobre o seu exe.
Este modelo aun mantenía cosas da anterior cosmoloxía. Seguía mantendo que os planetas estan dentro de esferas e que na última esfera atópanse as estralas fixas. O modelo de Copérnico é coñecido como modelo heliocéntrico.




MODELO DE COPÉRNICO.
MODELO HELIOCÉNTRICO.



Galileo Galilei investigando con un telescopio observou varias cousas:



-Montañas na Lua semellantes ás da Terra.
-Manchas na superficie solar que contradecían a teoría da perfección dos astros por encima da Lua.
-Cutro satélites que xiraban arredor de Xúpiter, de forma similar a como o fai a Lua arredor da Terra.
-As fases de Venus: crecente,menguante...



Galileo non estaba dacordo co modelo de Tolomeno, xa que o que descubrera facialle pensar que Copernico tiña razón. Galileo perdeu o medo e anuncia ó mundo os seus descubrimentos nun libro que titulou "Sidereus nuncius".
Recibe apoio dos Duques de Toscana, pero a igrexa non lle conviña esta teoría, xa que na biblia cóntase como Deus parou o Sol para permitir a guerra que continuase a batalla dos israelitas, ó mando de Josue, contra os filisteos. Pero si se acepta a teoria do heliocentrismo é ir contra a igrexa, xa que se o Sol non se move, se a que se move é a Terra esta historia non tería ningun sentido.
Galileo quere facer entender a igrexa de que tamén hai o libro da Natureza (da ciencia), e que éste al igual que a Biblia o fixo Deus, e que na Blibia utilízanse metáforas. Pero a igrexa non acepta isto, acusando a Galileo ante a Inquisición. Pídenlle que abandoe as ideas Copérnicas. E poñen os libros de Copérnico no indice de Libros Prohibidos. E declárase:


"... que o sol está no centro do Mundo e que a Terra non o sea e que non esté inmóvil é unha teoría absurda en filosofía e herética en canto á verdade teolóxica".


Galileo retírase prodentemente da vida pública ata que chegen tempos mellores.



Retractación de Galileo (junio 1633):


[...] teniendo ante os meus ollos os Santísimos Evanxelios e poñendo sobre ellos a miña propia man, xuro que sempre crin, creo agora e que, coa axuda de Deus, creeré no futuro todo o que a Santa Iglesia Católica manteñe, predica e ensina. Pero como eu, tras ser amonestado por este Santo Oficio a abandonar completamente a falsa opinión de que o Sol é o centro inmóvil do universo, e que a Terra non é o centro do universo e movese, e a non soster, defender o ensinar de ningunha maneira, nin oralmente nin por escrito, a mencionada falsa doctrina; e tras serme notificado que dicha doctrina é contraria ás Santas Escrituras, escribí e di á imprenta un libro no que trato de dicha doctrina xa condeada, e presento argumentos de moita eficacia no seu favor, sin chegar a ningunha conclusión: fue hallado vehementemente culpable da herexía, é dicir, de manter y crer que o Sol é o centro inmóvil do universo, e que a Terra non está no centro do universo muevese. Sin embargo, desexando eliminar das mentes das vosas Eminencias e de todos os fieis cristiáns esta vehemente sospecha razonablemente concebida contra mí, abxuro con corazón sincero e piedad no finxida, condeno e detesto os ditos erros e herexías, e xeralmente todos q cada un dos erros e sectas contrarios á Santa Igrexa Católica [...]






Nesta imaxe compárase a teoria de Copérnico e a de Tolomeo. O debuxo a) é o modelo de Copérnico no que o Sol está no centro. E o b) é o de Tolomeo no que a Terra atópase quieta no centro. No de Tolomeo Marte, Venus e Mercurio móvense nun epiciclo.

lunes, 7 de abril de 2008

As mareas






En verdade, a Lúa non xira en torno á Terra, senon que a Terra e a Lua xiran en torno ó centro de masas dos dous. Sen embargo, ó ser a Terra un corpo grande, a gravedade que exerce sobre ela a Lua é distinta en cada punto. No punto más próximo é moito maior que no centro de masas da Terra, e maior neste que no punto máis alonxado da Lúa. Polo tanto, mentras a Terra xira en torno ó centro de gravidade do sistema Terra-Lua, aparece á vez unha forza que intenta deformala, que lle da o aspecto dun hovo. Ísto chámase gradiente gravitatorioo, o cal produce as mareas. Ò ser a Terra sólida a deformación afecta máis ás aguas e é o que da o efecto de que suban e baixen duas veces ó día (sube nos puntos máis cercano e máis alonxado da Lúa).





Un efecto asociado é que as mareas frenan á Terra na súa rotación (perde enerxía debido á fricción dos océanos có fondo do mar), e como o sistema Terra-Lua ten que conservalo momento angular, a Lúa o compensa alexándose, actualmente, 38 mm cada ano.




Foto: una playa con la marea baja.


Foto: una playa con la marea alta.

domingo, 30 de marzo de 2008

Forza electromagnética

É unha das catro forzas básicas coñecidas no Universo.
A forza electromagnética afecta ós corpos electricamente cargados e é a forza involucrada nas transformacións físicas e químicas de átomos e moléculas. É moito máis intensa que a forza gravitatoria e o seu alcance é infinito.



Os gregos decatáronse de que ó frotar ambar (electros en grego) con tela este atraia pequenos papeis.
Despois de varios siglos Charles-Augustin Coulomb estudou o fenomeno da electricidade e decatouse de que dúas cargas atraense o repelense cunha forza inversamente proporcional ó cuadrado da distancia que os separa, tal como a forza gravitacional.
As cargas poden tanto atraerse como replerse dependendo da súa carga. Se as cargas son iguais ( positiva e positiva ou negativa e negativa) repelense, se son diferentes (positiva e negativa) atraense.


Hasta a época da maquina de vapor a electricidade e o magnetismo parece que no tenian ningunha relacion. Pero a invención das pilas eléctricas permitiu experimentar cos imans e a corrente eléctrica.
H. C. Oersted descubriu que unha corrente electrica influe sobre un iman que está colocado próximo a éste. y A. M. Ampère confirmu que esto ocurre que unha corrente electrica produce unha forza magnética ó seu arredor.
Faraday descubriu que xérase unha corrente eléctrica nun alambre conductor cando éste movese xunto a un imán.
Tomas Edison utilizou a descuberto por Faraday, xerar corrente electrica e distribuirla por medio de cables pola ciudad de Nueva York.
Toda a electricidade que empregamos hoxe en dia e co metodo de Faraday, o que cambia e manera de facer xirar a bobina alrededor do iman.


Faraday ideo o concepto e liña de forza, dunha carga electrica xurden liñas de forzas invisibles pero reais,(aunque non se podan apreciar non quere dicir que non existan, que non sexan reais), que enchen todo o espacio ó seu arredor.







FOTO: As liñas de forza de Faraday aorredor dun iman preto dunha carga electrica.

martes, 25 de marzo de 2008

Los paseos espaciales son una de las actividades más peligrosas en el espacio. Los astronautas giran tan deprisa al rededor de la Tierra que ven varios amaneceres en pocas horas.

El astronauta Hans Schlegel de la Agencia Europea del Espacio (ESA) dio su primer paso al vacío el pasado 13 de febrero a las 15.27 , durante la misión para instalar el laboratorio europeo Colombbus en la Estación espacial Internacional. Dió un paseo espacial que duró 6h y 45minutos, un tiempo que a 4000km de altura equivale a cuatro vueltas completas al planeta. Cuatro amaneceres y cuatro puestas de sol. Pero un cielo siempre negro, porque a esa altura no hay atmósfera que disperse la luz y convierta en azul, a nuestros ojos, la bóveda celeste.

Foto: Puesta de sol desde el espacio.
En este viaje el astronauta hizo ese paseo por el espacio para cambiar un tanque de nitrógeno necesario para refrigerar la estación.




Foto: Hans Schegel cambiando el tanque de nitrógeno.

domingo, 2 de marzo de 2008

As galaxias son os bloques básicos que forman o Universo.

As galaxias espirales como a Vía Láctea conteñen millóns de estrelas que interactúan unhas coas outras a través da atracción gravitatoria.







FOTO: imaxen das rexións centrais dunha galaxia espiral moi semellante a Via Lactea que captou a telescopio Hubble, un poderoso instrumento que xira ó redor da Terra.


As galaxias estan formadas por estrelas, o sol é un exemplo dela, esta é moi importante para nos, xa que está moi cerca nosa e danos luz e calor, pero non deixa de ser unha estrela dentro dunha galaxia.
As estrelas non estan quietas, están en movemento, teñen un movemento circular, xiran ó redor do centro da galaxia, xa que si estas parasen nalgun momento a forza da gravidade as arrastraría ata o centro da galaxia. Esto mesmo pasaríalle a Terra e ao resto dos planetas do sistema solar, no momento no que non houbera unha forza que fai que xiren ó redor do sol a gravidade faria que estes caeran hacia o sol.

Para estudar o movemento dos planetas ó redor do sol utilízase as leis de Newton, pois estas tamén se utilizan para estudar o movemento das estrelas, fan orbitas circulares o elipticas ó redor do centro da galaxia. As estrelas que esten máis afastadas iran máis despacio e tardaran máis en dar unha volta completa, e as que esten máis cerca iran máis rapido e tardaran menos en completar unha volta.
En 1975 logrouse observar algunhas galaxias entre elas a Via Lactea, e decataronse de que as estrelas máis afastadas teñen unha velocidade moito maior que a que se supon que teñen por la lei de Newton. Isto ocurre en algunhas galaxias que se estudaron. Isto non se sabe porque.

Os astrofisicos teñen dúas teorias:

-A primeira é que na galaxia hai moita máis materia da que podemos ver que teñe unha gran forza gravitatoria sobre as estrellas externas, por iso estas van tan rapido.
Isto sería aceptar a teoría da materia oscura no Universo.

-A segunda teoría é que a lei de Newton e a de Einstein non serven para estas estrellas externas. Pero esto implica que unha lei básica é incorrecta.

As dúas ideas son revolucionarias para a física.

A POSICIÓN DA TERRA NO UNIVERSO e AS LEIS DO MOVEMENTE PLANETARIO



A POSICION DA TERRA NO UNIVERSO

Dende a antiga filosofía hata ó fin da Idade Media, o home había investigado e creado dous modelos contrarios del Universo.

Por unha parte, a teoría propuesta por Ptolomeo y definida por Aristóteles, a teoría geocéntrica, suponía que a Terra era o centro do Universo e colocaba en esferas concentricas que a todolos astros visibles, xirando en perfectos círculos.

Por outra banda, a teoría heliocéntrica de Aristarco, perfeccionada polo astrónomo polaco Nicolás Copérnico e apoiada polo italiano Galileo Galilei nos arbores da fisica, a mediados do Sécilo XVII, propoñía ó Sol como centro do Sistema Solar.



Foto: VIA LACTEA (mostrando la posición de nuestro Sistema Solar).



AS LEIS DO MOVEMENTO PLANETARIO





Foto: Kepler.



O alemán Kepler, reunió moitos datos astronómicos, findamentalmente de Tycho Brahe. Os estudos recopilados por Kepler, permitiron deducir tres leis matemáticas sobre o movemento planetario:

1ª-Todos os planetas se desolazan o redor do Sol realizando órbitas elípticas, estando o Sol situado nun dos seus focos.
2ª-A recta que une ós planetas e o Sol barre áreas iguais en tempos iguais.
A lei das áreas é equivalente á constancia do momento angular, é dicir, cando o planeta está máis lonxe do Sol, a súa velocidade é menor que cando está máis cercano ó Sol. No afelio (cando o planeta está mais lonxe do sol) e no perihelio (cando o planeta está máis cerca o sol), o momento angular L é o producto da masa do planeta, pola sua velocidade e polo sua distancia ó centro do Sol.

3ª-Para calquera planeta, o cador do seu período orbital (tempo que tarda en dar unha volta o redor do sol) é diractamemte proporcionas o cubo da súa distancia media co SOl.

Isaac Newton,na sua famosa obra "Philosophiae naturalis principia mathematica", 1867, basouse nas leis de Kepler para desarrollar a sua lei de gravitación universal.

domingo, 17 de febrero de 2008

CAIDA LIBRE







Para a caída libre antes do século XVI aceptábase a idea de Aristoteles que dicía que cando cae un corpo, canto máis pesado é antes chegará ó chan.
Sabemos que si tiramos un papel é un elefante, o elefante chegará antes, pero si arrugamos o papel facendo unha bola chegaran practicamente a mesma vez.
O primeiro en propoñer outra teoría foi Galileo, este dixo que o que dicía Aristoteles no era certo, se non que en ausencia de aire terían a mesma aceleración e chegarían a mesma vez, xa que o peso non influe. Pero nesta época él non tiña as ferramentas necesariar para quitarlle o aire a un recipente e facer o vacio,e así comprobar isto.
Foi despois de 1650, cando inventaronse máquinas para poder facer o vacío pero ainda así non tiña reloxos demasiado precisos e cámaras de alta velocidad. Pero o consiguiu con planos inclinados, xa que así os obxectos van máis lentos.
Con aire o elefante chega antes porque vence con facilidad a resisitencia do aire, mentres que o papel se non está enrrugado vai frenando por la resistencia do aire.
No ano 1971 un astronauta na luna fixo unha proba cun martelo e unha pluma comprobando que os dous chegan ó mesmo tempo a superficie luar.
Cando se emplea o termiano caida libre ( deixar caer un obxeco) e tiro vertical ( lanzar para arriba ) a aceleración é a mesma. Todos os obxectos que sufren unha caida libreo tiro vertical teñen unha aceleración hacia abaixo independentemente da posición inicial de obxecto.
Esta aceleración se nombra con la letra g, que cerca da terra é 9.8. Que se pode por en negativo (-9.8) se se considera que o que vai cara abaixo é negativo. Esta aceleración foi encontrada por Newton.



A caída libre foi estudada por diferentes cientificos ó largo dos anos: Albert Einstein, Leonardo Da Vinci, Isaac Newton, Galileo Galilei, Nicolás Copernico...









By: Inés y Laura

domingo, 10 de febrero de 2008

MOVEMENTO DA TERRA





A terra atópase en movemento, os principais, dos bastantes os que se atopa sometida son : o de rotación ( redor do seu eixe), o de traslación ( o redor do sol), precesión e nutación , pero nos só imos centrarnos nos dous primeiros, que son os que efectua no sistema solar.




Movemento de rotación:
A Terra da unha volta completa o redor dun eixe ideal, que pasa polos polos, cada 24 horas (23h con 56 minutos ).Ésta, xira en direcciónOeste-Este, en sentido directo(contrario das abullas do reloxo) produciendo a impresión de que é o ceo que o redor da Terra.
A este movemento, debeselle a sucesión dos días e noites.
A metade da Terra que queda iluminada polo sol, é o día mentres que o outro lado escuro é o sol.




Movemento de traslación:
A Terra móvese o redor do Sol polo movemento de traslación, impulsada pola gravidade, en 365 días, 5 horas e 57 minutos, ( 365.2422, que é a duración du ano).
A Terra describe unha traxectoria elíptica de 390 milloóns de kilomtros, a unha distancia media do Sol de 150 millóns de kilómetros.
O Sol atópase nunho dos focos da elipse. Entre a Terra e o Sol a unha distancia media de 149.675.000 km ( 1U.A ). A excentricidade da órbita terrestre fai variala distancia entre a Terra e o Sol no transcurso dun ano.
A principio de enero a terra alcanza a sua máis proxima distancia o Sol e se di que pasa polo perihelio. A principios de Xulio chega a sua máxima lexanía do Sol e está en afelio.



Sabendo a distancia media á que se atopa a Terra no movemento arredor do Sol, 150.000.000 (como xa dixemos anteriormente) podemos calculala rapidez con que se desplaza respecto do Sol :



V=2 · (pi) · r : T



V= 2 · 3.14 · 150.000.000km : 365.3 · 86400s = 29,9 km/s




lunes, 4 de febrero de 2008

LEI DE HOOKE



FOTO: HOOKE

Cando un corpo é sometido a unha forza, este cambia a súa forma ( deformase) pero cando se deixa de aplicar esta forza o corpo volve a ter a forma inicial. Estos corpos denominanse elasticos.

Se a forza supera a elasticidade do corpo este deformase e non volve a súa forma orixinal.




No debuxo cando se esta a exercer unha forza o material dobrase pero cando esta cesa volve ó seu estado orixinal.



Lei de Hooke:
A cantidade de estiramento o de compresión (cambio de lonxitud), é directamente proporcional á forza aplicada.


F=Kx


un exemplo é un muelle, este podes estirarlo o comprimirlo e matendrá esta forma mentras sigas aplicando unha forza pero cando a forza cese recuperara a súa forma natural, a forma que tiña antes de aplicarlle a forza, sempre e cando a forza non exceda o limite de elasticidade.





La dilatación o la compresión de de un elemento en una dirección viene acompañodo de la dilatación o contracción de laterales nas dúas direccións restantes. Esto denominase relacion de poisson.





FOTO: POISSON


Os antiguos gregos, romanos, exipcios y outras civilizacións construxeron moitas estructuras magnificas e duradera pero o coñecemento aplicado non trascendeu e perdeuse na idade media.
Os primeiros estudos sobre o que hoxe considerase resistencia dos materias foron realizados por Leonardo Davinci.


Foto: Estudos de Davinci sobre a resistencias dos materiais.





unbeso !
Ines & Laura



ELOOOO SE NOS OLVIDO ACTUALIZAR, HOY ACTUALIZAMOS EL DE LA SEMANA PASADA !

UNBESITO :)

lunes, 28 de enero de 2008

A ley de la inercia , o movemiento rectilineo uniforme, as sondas espaciais

A ley da inercia é a primeira das tres leis de Newton e é un dos tres principios que corresponde co movemento dos corpos.

~Na ausencia de forzas exteriores, toda partícula continúa no seu estado de reposo ou de movemento rectilíneo e uniforme respecto dun sistema de referencia inercial o galileano.

Esta lei nos di que si a forza externa que actua nun corpo é cero, á velocidade de éste non cambairá.
O que quere dicir que un obxxeto en reposo permanecrá en reposo e un obxeto en movemento permanecerá en movemente con velocidade e dirección constante ( movemento rectilíneo uniforme ) a no ser que outro corpo actue sobre él desviando a súa dirección. Un corpo se acelera soamente, se unha forza non balanceada se aplica sobre él.

O movemento das sondas espaciais, o igual q os meteoritos e que vagan polo universo cun movemento rectilineo uniforme asta que se atopan cun corpo que desvie a sua direccion o cause cambios na sua velocidades, son exemolos de movementos rectilineo uniformes por lei de inercia.
Centremonos un pouco no movemento das sondas espaciais, algunha vez te preguntaches como logran as sondas espaciais continua-la sua viaxe despois de abandonalo sistema solaar? Pois é loxico pensar, que os motores necesitaran unha enorme cantidade de combustible para percorrer as larguisimas distancias que percorre polo espacio exterior, pero isto no é asi.
Cando unha sonda espacial entra nunha zona onde as forzas gravitatoria son desprazables, pódese despreazar seguindo un movemente rectilineo uniforme pese a ter os motores apagados.
E isto explicase na lei de inercia.







Sonda espacial Galileo, en ausencia das forzas gravitatorias, esta nave seguira a sua viaxe describendo un movemento rectilineo uniforme:





Un meteorito:


















by iNes y laura

domingo, 20 de enero de 2008

A INSULINA

A insulina é unha hormona que é imprescindible para o metabolismo da glicosa. A insulina permite que os azucres que inxerimos vaian as células para darlles enerxía. É producida polo oragano pancreas.

O pancreas dos diabeticos non producen insulina polo que eles teñe que obtela doutra manera que non é a natural.

A maioria dos diabeticos a insulina a obteñen inxectandola cunha xiringuilla, dependendo donde é inxectada esta tardara máis ou menos en actuar, onde menos tarde é se se inxecta no abdome, logo nos brazos e onde tarda moito máis e nos muslos e gluteos. O mejor momento para inxectar a insulina, para que esta actue mellor é 30 minutos aproximadamente antes de inxerir alimentos. Outras posibilidades son a carga de insulina en pluma e a terapia con bomba.





-Hay dous tipos de insulinas a animal ( obtida do pancreas da vaca e do cerdo ) e a aque chamamos insulina humana proveñe de bacterias alteradas por medio de inxeneria xenética, esta chamase insulina humana porque parecese moito a esta. Non todas as persoas poden utilizar a insulina humana. Actualmente non se utiliza nimgmha das dúas utilizase os chamados analagos, que son insulinas sinteticas obtidas por inxeneria xenetica.





O DESCUBRIMENTO DA INSULINA.



O descubridor da insulina foi o profesor Nicholas Paulescu en 1921, isto non é o que sempre se lee sober este descubrimento que nombran como descubridores ós candienses McLeod, Banting y Best. Estos o descubriron en 1922 pero ainda así recibiron o nobel de mediciña no 1923.
Paulescu tivo o alcande da súa man a gloria de ser o primeiro en descubrir a insulina, xa que en 1916 comenzou a experimentar con extractos pancreáticos preparados no seu laboratorio da Cátedra de Fisioloxía.
A ocupación por Austria de Bucarest, durante la Primeira Guerra Mundial, e os problemas de la posguerra en Rumanía fixeron que tivera que postergaros seus traballos durante 4 años. Pudo Paulescu aislar a insulina, que el chamaba pancreína e publicar e seu descubrimento 8 meses antes que McLeod, Banting y Best.
Isto nom foi aceptado ata que xa era demasiado tarde para rectificar no premio nobel. Palecu pareceulle inxusto ese premio, xa que el era o que se merecía ese premio e non os que o obtiveron, ata o día da súa morte en 1931.








Maña poñere as imaxes, xa que non me deixa introducilas neste ordenador.

By:LaUra&iNeS

unbesiito !

domingo, 13 de enero de 2008

A CHUVIA ÁCIDA




Cando a humidade combinase co óxido de nitróxeno e o deóxido de azufre que desprenden fábricas, centrais electricas e vehículos que queiman carbón our productos derivados do osíxeno.
Cando estos gases mesturanse co vapor de auga, formase ácido sulfúrico e ácidos.
Por último, estas substancias químicas caen na terra coas precipitación, costituindo a choiva ácida.

Que unha chuvia sexa máis ou menos ácida ven determinada porlo numero de pH. O ph ( potencial Hidróxeno) é algo bastante complicado, pero dunha maneira moi simplificada o ph é o coeficiente que caracteriza o grado de acidez dun medio.

Para comparala acidez ou basicidade das disolucións utilizase unha escala numérica,que vai dende o o ao 14, e é a chamada escala pH. Un pH igual a 7 corresponde a disolucións neutras. As disolucións ácidas teñen un pH máis baixo que 7, e as disolucións básicas, superior a 7.

Normalmente, a chuvia ten un pH de 5,6 ( lixeiramente ácido) aproximadamente, pola presencia do CO2 atmosférico, que forma ácido carbónico, H2CO3. Cando a chuvia presenta un pH por debaixo de 5, considerase chuvia ácida.
(Estos valores de pH alcanzanse pola presencia de ácidos como o ácido sulfúrico, H2SO4, e o ácido nítrico. Estos ácidos fórmanse a partir do azufre, SO2, eo monóxido de nitróxeno que se convirten en ácidos.)







Consecuencias:




A chuvia ácida provoca graves efectos ambientais.
A acidificación das augas de lagos, ríos e mares dificulta o desarrollo de vida acuática nestas augas aumentando de forma importante a a morte de peces. Do mesmo modo, afecta directamente a vexetación, prodiciendo daños importantes nas zonas forestales e acabando con microorganismos das plantas que as fai máis bulnerables as plagas, o chamado estrés nas plantas.
A chuvia ácida, polo seu caracter corrosivo, tamén dañas as construcciones e as infraestructura. Pode disolver, por exemplo, o carbonato de cacio, CaCO3, de este modo pode afectar a monumentos e edificios contruidos con marmol e caliza.



Un efecto indirecto moi importante é que os protóns, H+, procedentes da chuvia ácida arrastran certos ion do chan ( como por exemplo: catións de ferro, calcio, aluminio, plomo, zinc..) , como consecuncia proucese un empobrteciemento en certos nutriente esenciais e estrés nas pantas.
Os nitratos e sulfatos, mais os catión arrastrados do chan, contribuen á eutrofización (aporte más o menos masivo de nutrientes inorgánicos en un ecosistema acuático) de ríos, embalses e e rexións costeiras, deteriorando a súas condicións ambientais naturais e afectando dunha forma negativa o seu aproveitamento.

Un estudo recente por Vicente Gauci de The Open University, suxiere que cantidades relativamente pequenas de sulfato nas chuvias ácidas, teñen unha forte influencia na reducción de gas metano producido por metanógenos en areas plantosas, o cal, podría ter un impacto, ainda q sexa leve, no efecto invernadoiro.

Estas son só algunas das moitas consecuencias que trae consigo a chuvia ácida, e as máis sufridas hoxe en día.
Éste é un serio problema, que ten moito que ver, o todo que ver, con todo o que contaminamos.
Pero apesar destas consecuencias, aun no somos conscientes do terrible dano que lle estamos a facer o mundo e a nos mesmo!!

Algunos bosques que se han visto afectados pola chuvia ácida:







por iNes y LaUra =)



Un beso !!