Va mejorando nuestro blog??

domingo, 28 de octubre de 2007

A IUPAC (Unión Internacional de Química Pura e Aplicada)




Que é a IUPAC



A Unión Internacional de Química Pura e Aplicada (International Union of Pure and Applied Chemistry), IUPAC . Ten como membros ás sociedades nacionais de química. É a autoridade recoñocida no desarrolo de estándares para a denominación dos compostos químicos, mediante o seu Comité Interdivisional de Nomenclatura e Símbolos (Interdivisional Commitée on Nomenclature and Symbols). É un membro do Cnsello Internacional para a Ciecia (ICSU).
A IUPAC funsouse, a finais da segunda década do siglo XX, por químicos da industria e do mundo académico. Durante case oito décadas a Unión tivo éxito creando as comunicacións mundiais nas ciencias químicas e uniendo académicos, tanto a os químicos da industria como do sector público, nun idioma común. A IUPAC coñeceuse, durante moito tempo, como a máxima autoridade mundial nas decisións sobre nomenclatura química, terminoloxía, métodos estandarizados para a medida, masas atómicas e moitos outros datos evaluados de fundamental importancia. A Unión continúa patrocinando reunións internacionais ao máximo nivel que van dende os simposios científicos especializados ás reunións con impacto social de la CHEMRAWN. Durante a Guerra Fría, a IUPAC chegou a ser un importante instrumento para manter o diálogo técnico entre científicos de distintas nacionalidades ó largo do mundo.

División da UIPAC

A IUPAC ten unha estructura de grupos, de distintos ámbitos, asociados, que cohesiona as Organizacións Nacionais que representan aos químicos dos diferentes países membros. Hai 45 Organizacións Nacionaies adheridas a IUPAC, e outros 20 países están unidos á IUPAC en calidade de Organizacións Nacionais Asociadas. Casi un millar de químicos, ó largo de todo o mundo, están comprometidos cos proxectos desta Organización, constituindo unha base voluntaria para o traballo científico da IUPAC, principalmente a través de proyxectos que son englobados en oito Divisións e outros Comités.
1. Fisicoquímica e Biofísica
2. Química inorgánica
3. Química orgánica e Biomolecular
4. Polímeros
5. Química analítica
6. Química e Medio Ambiente
7. Química e Saude Humana
8. Nomenclatura e Representación da estructura química

Historia

A IUPAC fundouse en 1919 por químicos tanto de sectores da industria como das universidades que recoñoceron a necesidade de establecer estandáres globais na simboloxía e protocolos operacionais da química. A normalización de masas, medidas, nombres e símbolos son esenciais para o éxito continuo da empresa científica e para o desarrolo e crecemento do comercio internacional.
Este deseo entre químicos por colaborar nestos menesteres facilitou o traballo internacional, pero unha das características iniciais da Unión fue a fragmentación da comunidade. Incluso antes da creación da IUPAC, un grupo da sua predecesora, a Asociación Internacional de Sociedades Químicas (IACS), habíanse reunido en París en 1911 e estableceuse un abanico de propostas para o traballo que a nova Asociación debía dirigir. Estos incluiron as siguintes directrices:
A nomenclatura de química inorgánica e orgánica
A estandarización de masas atómicas
Estandarización de constantes físicas
Revisión de propiedades da materia
Establecemento denha comisión para a revisión de traballos
Estandarización nos formatos das publicacións
Prevención da redundancias nos traballos
Ainda que o ano 1911 poida parecer unha data temprana, na realidade, o primeiro impulso internacional para organizar a nomenclatura dos compustos orgánicos -a nomenclatura de Ginebra de 1892- nace a partir dunha serie de reunións internacionais, a primeira das cales foi organizada por Friedrich August Kekule en 1860.

Medio ambiente



As diversas Comisións e Comités da IUPAC emprenderon unha serie extensa de proxectos medioambientais. Algúns exemplos son:
A química analítica medioambiental.
As partículas medioambientais.
Reciclaxe e polímeros.
A determinación de trazas de elementos no ambiente.
O gas, os datos cinéticos para a química atmosférica.
O glosario de términos químicos atmosféricos.
Os pesticidas na auga da superficie

O futuro da IUPAC


A química xurdiu e desenrrolouse históricamente como un campo científico interdisciplinar, cunha definición amplia dos seus límites. Parafraseando a definición de Linus Pauling do enlace químico: "calquer cousa serve a un químico á hora de definir cómo é un enlace". A química pode definirse como unha disciplina que abarca todas as áreas que son de interese a químicos e onde a ciencia molecular fai contribucións significativas.O rico e diverso mundo da química moderna abarca logros intelectuais notables, creatividade científica e originalidade e xeneración do novo coñecemento.
A IUPAC serve a esforzo centífico internacional na dobre función dunha ciencia básica e un obxetivo, contribuir á Unión. A Unión encóntrase na situación única para aglutinar os distintos aspectos interdisciplinais da química, fortalecendo este campo do saber a nivel internacional e esforzándose para conseguir altos niveis de excelencia e relevancia no campo académico e a investigación industrial e promocionando o servicio da química á sociedade e aos problemas globais. Estas son as visións que determinan as actividades da IUPAC no siglo XXI.




by iNes & LaUra




1 Besiito




domingo, 21 de octubre de 2007

Núcle atómico


  • Descripción:

O núcleo, composto por protóns e neutróns, e un corpo masivo moi pequeno que se atopa no centro dun átomo. Os protóns teñen carga positiva e os neutróns non teñen carga eléctrica. O núcleo descríbese polo número átomico [z],que é igual o número de protóns, e o número de masa atómica [A], igual a suma de neutróns e protóns no núcleo.

  • Isótopos:

Núcleo atómico

Os isótopos son átomos que teñen o mesmo número de protóns, pero distinto número de neutróns. O núcleo de un isótopo chamase núclido. Tódolos núclidos dun elemento teñen o mesmo número de protóns, e diferentes neutróns. Para describir os isótopos necesítase unha notación especial. Na parte esquerda do símbolo do elemento descríbese un índice suscrito, que representa o número atómico [z], e un índice sobrescrito que representa a súa masa [A].

  • Radiactividade artificial:

Os físicos Joliot-Curie demóstraron que os átomos estables dun elemento poden facerse artificialmente radiactivos bombardeándolos adecuadamente con partículas nucleares o raios. Estos isótopos radiactivos prodúcense como resultado dunha reación o transformación nuclear.

  • Reacións nucleares:

Unha reación nuclear ocorre cando cambia o número de neutróns o protóns no núcleo. Algunhas reacions nucleares ocorren cunha liberación de enerxía, mentras que otras ocorren só cando a enerxía engadese o núcleo. A emisión de partículas por núcleos radiactivos é unha forma de reación nuclear. O núcleo radiactivo libera o seu exceso de enerxía en forma de enerxía cinética das partículas emitidas.

En 1932, 2 científicos británicos forons os primeiros en usar partícular artificialmente aceleradas para desintegrar un núcleo atómico. Produxeron un haz de protóns acelerados ata altas velocidades mediante un dispositivo de alto voltaxe chamado multiplicador de tensión.

  • Aceleradores de partículas :

Ó redor de 1930, un físico estadounidense desarrollou un acelerador de partículas chamado ciclotrón. Esta máquina xera forzas elécticas de atración e repulsión que aceleran as partículas atómicas confinadas nunha órbita circular mediante a forza electro magnética dun gran imán. As partículas movense hacia fora en espiral baixo a influencia destas forzas eléctricas e magnéticas, e alcanzan velocidades estremadamente elevadas. A aceleración prodúcese no vacío para que as partículas non colisionen coas móleculas do aire.

  • A vida media:

A vida media dun elemento é o tempo necesario para que decaiga a metade do núcleo radiactivo. A vida media dun radiactivo puro é única para ese isótopo en particular. O número de desintegracións por segundo dunha sustancia radiactiva coñecese como a súa actividade. A actividade é proporcional ó número de átomos radiactivos presentes. Polo tanto a actividade dunha muestra particular reducese por un medio, nunha vida media.

  • Forzas nucleares:

A teoría nuclear moderna basease na idea de que os núcleos están formados por neutróns e protóns que se manteñen unidos por forzas nucleares estremadamente poderosas. Para estudar estas forzas nucleares, os físicos teñen que perturbar ós neutróns e protóns bombardeándoos con partículas estremadamente enerxéticas. Estos bombardeos revelaron máis de 200 partículas elementales.

  • Particulas fundamentais:

Hoxe en día os científicos pensan que as partículas agrúpanse en dúas familias: quarks e leptones. Os quarks compoñen ós protóns e neutróns. Os leptones son partículas con pouca ou ninguna masa, o electrón e o neutrino. Tamén hai partículas que transmiten a forza electromagnética. Os glounes son oito partículas que transmiten a forza que une os quarks dentro dos protóns. Os bosones libres son tres partículas que están involucradas na interación débil na cal opera o decaimiento beta. O gravitón é a partícula , todavía sen detectar, que transmite a forza gravitacional.

Cada quark e cada leptón teñen a súa antipartícula. As antipartículas teñen carga oposta as das partículas. Cando unha partícula e unha antipartícula chocan, aniquilanse e transfórmanse en enerxía.

Aquí poñemos un video sobre as partículas subátomicas.

http://es.youtube.com/watch?v=bfzrcG4Lbtw

by iNes & LaUra =)

1 besiito


domingo, 14 de octubre de 2007

Los nombres de los elementos de la tabla periodica

LOS ELEMENTOS DE LA TABLA PERIDICA



Los nombres de los elementos de la tabla periódica tienen una historia, aquí pongo de que vienen los nombres de los elementos.
Los mas curiosos, los que mas destacan estan en rojo


-Nombres de elementos iguales a planetas y asteroides:

Mercurio:
Su nombre se debe al planeta , pero su abreviatura es Hg. Dioscórides lo llamaba plata acuática (en griego hydrárgyros). hydra=agua, gyros= plata.

Uranio (U): el nombre viene del planeta Urano.

Neptunio (Np): este nombre proviene del planeta Neptuno.

Plutonio (Pu): del planeta Plutón.

Cerio (Ce): por el asteroide Ceres, descubierto dos años antes.

Titanio (Ti): de los Titanes, según la mitología griegalos primeros hijos de la Tierra .


-Nombres de lugares y similares:

Magnesio (Mg): de Magnesia, comarca de Tesalia (Grecia).
Scandio (Sc) Scandia, Escandinavia ( por cierto, Vanadio (V): Vanadis, diosa escandinava).
Cobre (Cu): cuprum, de la isla de Chipre.
Galio (Ga): de Gallia, Francia.
Germanio(Ge): de Germania, Alemania.
Selenio (Se):de Selene, la Luna.
Estroncio (Sr): Strontian, ciudad de Escocia.
Itrio (Y): de Ytterby, pueblo de Suecia.
Rutenio (Ru): del latín Ruthenia, Rusia.
Terbio (Tb): de Ytterby, pueblo de Suecia.
Europio (Eu): de Europa.
Holmio (Ho): del latín Holmia, Estocolmo.
Tulio (Tm): de Thule, nombre antiguo de Escandinavia.
Lutecio (Lu): de Lutetia, antiguo nombre de Pans.
Hafnio (Hf): de Hafnia, nombre latín de Copenhague.
Polonio (Po): de Polonia, en honor de Marie Curie (polaca) codescubridora del elemento junto con su marido Pierre.
Francio (Fr): de Francia.
Americio (Am): de América.
Berkelio (Bk): de Berkeley, universidad de California.
Californio (Cf): de California (estado estadounidense).
Renio (Re): del latín Rhenus, Rin.


Nombres que hacen referencia a propiedades:

Berilio (Be) de beriio, esmeralda de color verde.
Hidrógneno (H): engendrador de agua.
Nitrógeno (N): engendrador de nitratos (nitrum)
Oxígeno (O): formador de ácidos (oxys)
Cloro (Cl): del griego chloros (amarilio verdoso).
Argón (Ar) argos, inactivo. (Ya sabes, los gases nobles son poco reactivos).
Cromo (Cr): del griego chroma, color.
Manganeso (Mg): de magnes, magnético.
Bromo (Br): del griego bromos, hedor, peste.
Zinc (Zn): del aleman zink, que significa origen oscuro.
Arsenico (As): arsenikon, oropimente amarillo (auripigmentum).
Zirconio (Zr): del árabe zargun, color dorado.
Rubidio (Rb): de rubidius, rojo muy intenso (a la llama).
Rodio (Rh): del griego rhodon, color rosado.
Yodo (I): del griego iodes, violeta.
Indio (In): debido al color indigo (anil) que se observa en su espectro.
Cesio (Cs): de caesius, color azul celeste.
Disprosio (Dy): del griego dysprositos, volverse duro.
Osmio (Os): del griego osme, olor (debido al fuerte olor del OsO4).
Iridio (Ir): de arco iris.

El platino (Pt) en estado metálico es blanquecino y medianamente similar a la plata (aunque mucho menos maleable que esta), por lo que cuando en 1748 el español don Antonio de Ulloa lo encontró en una expedición por Sudamérica lo llamó "platina", lo que quiere decir más o menos "parecido a la plata". Se describe en un obra: "Relación Histórica del viaje a la América Meridional" (Madrid,1748) como sigue:
"En el partido de Chocó, habiendo muchas minas de lavadero, como las que se acaban de explicar, se encuentran también algunas, donde por estar disfrazado, y envuelto el oro con otros cuerpos metálicos, jugos y piedras, necesita para su beneficio del auxilio del azogue [mercurio]; y tal vez se hallan minerales, donde la platina (piedra de tanta resistencia, que no es fácil romperla, ni desmenuzarla con la fuerza del golpe sobre el yunque de acero) es causa de que se abandonen; por que ni la calcinación la vence, ni hay arbitrio para extraer el metal, que encierra, sino a expensas de mucho trabajo y costo."

Oro (Au): de aurum, aurora respiandeciente.
Talio (Tl): del griego thallos, vástago o retoño verde.
Bismuto (Bi): del alemán weisse masse, masa blanca.
Astato (At): del griego astatos, inestable.
Radón (Rn): radium emanation (radiactiva). (De noble nada de nada, es radioactivo).
Radio (Ra): del latín radius, rayo.
Actinio (Ac): del griego aktinos, destello o rayo.
Volframio (W): del inglés wolfrahm; o tungsteno, de tung sten, del sueco, piedra pesada.
Bario (Ba): del griego barys, pesado.
Praseodimio (Pr): de prasios, verde, y didymos, gemelo.

-Nombre que hacen referencia a la mitología:
Vanadio (V): Vanadis, diosa Escandinava.
Niobio (Nb): Níobe, hija de Tántalo.
Paladio (Pd): Pallas, diosa de la sabiduria.
Prometio (Pm): de Prometeo, personaje mitológico.
Tantalio (Ta): de Tántalo (mitología).
Torio (Th): de Thor, dios de la guerra escandinavo.
Vanadio (V): Vanadis, diosa escandinava.



-Nombres de científicos:

Curio (Cm): en honor de Pierre y Marie Curie.
Einstenio (Es): en honor de Albert Einstein.
Fermio (Fm): en honor de Enrico Fermi.
Mendelevio (Md): En honor al químico ruso Dmitri Ivánovich Mendeléiev precursor de la actual tabla periódica.
Nobelio (No): en honor de Alfred Nobel.
Lawrencio (Lr): en honor de E.O. Lawrence.
Unnilquadium (Unq): Unnilquadium significa 104 (su número atómico) en latín. Los soviéticos propusieron el nombre de Kurchatovium (Ku) en honor de Igor V. Kurchatov, mientras que los estadounidenses preferían el nombre de Rutherfordium (Rf) en honor de Ernest Rutherford. La IUPAC le asignó este nombre temporal en 1980.
Unnilpentium (Unp): en latín unnilpentium equivale a 105 (su número atómico). La IUPAC estableció este nombre frente a las propuestas estadounidenses de llamarlo Hahnio (Ha) en honor de Otto Hahn y de los soviéticos de llamarlo Nielsbohrium en honor de Niels Bohr. (Desde hace un tiempo, la IUPAC utiliza este sistema de nomenclatura para los elementos a partir del 104, hasta que se decida cuales van a ser los nombres definitivos).Gadolinio (Gd): del mineral gadolinita, del químico finlandés Gadolin.
Samario (Sm): del mineral samarskita, (en honor del ruso Samarski).

-Otros:

Helio (He): de la atmostera del sol (helios, se descubrió por primera vez en el espectro de la corona solar durante un eclipse en 1868, aunque la mayoría de los científicos no lo aceptaron hasta que se aisló en la tierra).
Litio (Li): de lithos, roca.
Boro (B): del arabe buraq.
Carbono (C): carbón.
Fluor (F): de fluere .
Neón (Ne). nuevo (del griego neos).
Sodio (Na): Del latín sodanum (sosa), Na del latín natrium (nitrato de sodio).
Aluminio (Al): del latín alumen
Silicio (Si): de silex, sílice.
Fósforo (P) de phosphoros, portador de luz (el fosforo emite luz en la obscuridad porque arde al combinarse lentamente con el oxígeno del aire).
Azufre (S) del latín sulphurium.
Potasio (K) kalium; el nombre, del inglés pot ashes (cenizas). (Las cenizas de algunas plantas son ricas en potasio).
Calcio (Ca) de calx, caliza. (La caliza está formada por Ca2CO3).
Hierro (Fe): de ferrum.
Cobalto (Co): He leído dos explicaciones, una que dice que cobalto proviene de cobalos, mina. Otra versión asegura que cobalto es el nombre de un espíritu maligno de la mitología alemana.
Niquel (Ni): proviene del término alemán kupfernickel, que quiere decir algo asi como cobre del demonio, (aparece en minas de cobre pero no lo es). Como kupfer significa cobre, níquel debe querer decir demonio.
Kriptón (Kr): del griego kryptos, oculto, secreto.
Molibdeno (Mo): de molybdos, plomo. (Al parecer, los primeros químicos lo confundieron con mena de plomo).
Tecnecio (Tc): de technetos, artificial, porque fue uno de los primeros sintetizados.
Plata (Ag): del latín argentum.
Cadmio (Cd): del latín cadmia, nombre antiguo del carbonato de zinc.
Estaño (Sn): del latín stannum.
Antimonio (Sb): de antimonium; Sb de stibium.
Teluro (Te): de Tellus, tierra.
Xenon (Xe): del griego xenon, extraño, raro.
Lantano (La): del griego lanthanein, yacer oculto.
Neodimio (Nd): de neos-dydmos, nuevo gemelo (del lantano).
Plomo (Pb): del latín plumbum.
Protoactinio (Pa): de protos (primero) y actinium.


Estas son las razones de los nombres de los distintos elementos de la tabla periódica,
los encontramos buscando la historia de la tabla periodica.
Esto es una curiosidad de los elementos.
Cada elemento tiene su nombre por una razon. Ahora ya sabes cuales son.


by iNes & LaUra =)


1 besiito


lunes, 8 de octubre de 2007

OS ENLACES ENTRE OS ÁTOMOS

Os gases nobres teñen unha estructura electrónica tan estable que non precisan mesturarse con outros elementos. Case todos eles teñen 8 electróns no último orbital agás o Helio que só posúe dous electróns.

Tódolos átomos amosan unha forte tendencia a imitar a estructura electrónica do gas nobre que teñen máis próximo.

Para imitar a estructura electrónica dos gases nobres que teñen máis próximos os átomos poden captar, ceder ou compartir electróns un átomos con outros. Eses electróns captados, cedidos ou compartidos chamámolos electróns de valencia ou simplemente valencia ( nalgúns libros tamén se lles chama nª de oxidación).



Exemplo:

Ar: Z=18; nº é=18; : 2-8-8

Cl: Z=17; nº é?17; : 2-8-7

Cl+1é=Cl -1

17+ 1é= 18é

(ahora ten 18 electróns e 17 protóns, polo que ten unha carga negativa máis)



IONS:



  • Cando os átomos teñen collido ou cedidos electróns deixan de ser neutros e forman ións.

  • Definimos ión como aquel átomo ou grupo de átomos, que para ter unha estructura electrónica máis estable teñen collido ou cedido electróns.

  • Existen dous tipos:
  1. Catións (ión positivo): son aqueles átomos ou grupo de átomos que para adquirir unha estructura electrónica máis estable teñen cedido electróns.
  2. Anións (ión negativo): Son aqules átomos ou grupo d átomos que para adquirir unha estructura electr´noca máis estable teñen collido electróns.

Exemplo catión:

Ca 2-8-8-2
Ca-2é=Ca 2+
20é-2é=18é
protones=2o

Exemplo anión:

Cl: 2-8-7
Cl+1é=Cl 1-
17+1é=18é
protones: 17

  • Atendendo a esta capacidade para coller ou ceder electróns podemos clasificar os elementos da tabla periódica en 4 categorías:
  1. Gases nobres: Son aqueles elementos que nuncan collen ou ceden electóns.
  2. Átomos electropositivos ou metais (M): Son aqueles que teñen unha forte tendencia a ceder electróns para ser máis estables (forman catións).
  3. Átomos electro negativos ou nos metais (m): Son aqueles elementos que teñen unha forte tendencia a captar electróns pere ser máis estables (forman anións).
  4. Semimetais: Son aqueles átomos uqe segundo no medio no que se atopen collen ou ceden electróns.


Exemplo:
Si: Z=14é
2-8-4

  • Os átomos collen, ceden ou comparten electróns uns cos outros formando unións que en química chamamos enlaces químicas. Existen 3 tipos fundamentais de enlaces químicos:

1. –Mm
2. –mm
3. –MM

1. Enlace iónico: Cando se xuntan metálicos con non metálicos.
2. Enlace covalente: É cando se xuntan 2 átomos de tipos metálicos.
3. Enlace metálico: é cando se xuntan 2 átomos de tipos metálicos.

1. Enlace iónico:
Ten lugar entre átomos metálicos e non metálicos. Os átomos metálicos teñen unha forte tendencia a ceder electróns e forman catións, esos electróns son collidos por átomos electronegativos, non metais pola que forman anións. Como consecuencia disto fórmase ións de distintos signos que permanecen unidos pola atracción.
As substancias iónicas nos forman verdaderas moléculas se non que forman redes cristalinas.
A fórmula indica realmente é a proporción na que cada átomo aparece no cristal ou rede cristalina.
Se dicimos que o sal é NaCl o que realmente estamos a dicir é que en cada cristal de sal hay un átomo de cloro por cada un de sodio.
O final o balance de cargas dos ións ten que ser neutro (por cada carga positiva ten que tener unha negativa)


2. Enlace covalente:
Ten lugar entre átomos electro negativos (n). Que teñen una forte tendencia a captar electróns para ser máis estables. Pero en este caso ningún átomo os cede polo que acaban compartindoas. Comparten parellas de electróns, un de cada átomo, que describe un orbital común os dous átomos polo que permañecen unidos.
Propiedades da substancias con enlaces covalentes:
Temos que distinguir dous cousas:
-Moléculas formadas por poucos átomos.
Forman verdadeiras moléculas como H2O, C2O..
En xeral estas substancias son gases ou líquidos cun baixo punto de ebulición.
-Moléculas formadas por moitos átomos.
Neste caso forman redes cristalinos (formado por millones de átomos didtribuidos no espacio).

3. Enlace metálico:
Ten lugar entre átomos electro positivos ou metais.
Neste caso todos os átomos teñen unha forte tendencia a ceder electróns pero non hai átomos que os collan polo que forman unha especie de nube de electróns que circulan máis ou menos libremente entre os átomos.

Opinión: Hemos elegido este tema, puesto que en clase no nos había quedado muy claro, aqui lo mostramos de una manera más clara y ordenada.

Video de youtube de el enlace covalente:

http://es.youtube.com/watch?v=aJH93Ee0-pI

No hemos encontrado mas =S

by iNes&LaUra

1 besiito

miércoles, 3 de octubre de 2007

..el átOmo y eL mOdeLo atÓmico de BoHr




QUE ES UN ÁTOMO


· Es la parte más pequeña de la materia.
· El primero en utilizar este término fue Demócrito,porque creía que los elementos estaban formados por particulas indivisibles. En griego, átomo significa INDIVISIBLE.
· Ahora sabemos que los átomos no sonindivisibles como creía Demócrito. Están formados por partículas:
- ELECTRON: Es una partícula elemental con carga eléctrica negativa igual a 1,602 x 10-19 coulomb y masa igual a 9,1083 x 10-28 g, que forma parte de todos los átomos de los elementos.
-NEUTRÓN: Es una partícula elemental eléctricamente neutra y tiene una masa ligeramente superior al protón, que se encuentra formando parte de los átomos de todos los elementos al igual que el electrón y el protón.
-PROTÓN: Es una partícula elemental con carga eléctrica positiva igual a 1,602 x 10-19 coulomb y cuya masa es 1837 veces mayor que la del electrón , que se encuentra formando parte de los átomos de todos los elementos.










Dimensiones de un átomo:









DIÁMETRO:
Es imposible medir el diametro de un atomo, mucho menos el diametro del nucleo de este; pero se ha logrado determinar en forma aproximada que el diámetro promedio de un átomo es:
0,00000001 cm = 1 x 10-8 cm = 1 Å
y el de su núcleo:
0,000000000001 cm = 1 x 10-12 cm = 0,0001 Å
Esta unidad de medida, representada como Å se denomina Angström, es muy útil cuando se trabaja con longitudes tan pequeñas como las de los átomos.

MASA:
No existe una balanza que pueda medir la masa de un solo átomo.
Para ayudar a nuestros cálculos medimos la masa de gran cantidad de átomos.
Cuando en la Tabla Periódica leemos:
· masa atómica del Cu = 63,54 gr
· masa atómica del H = 1,00797 gr
· masa atómica del N = 14,0067 gr
En ningun caso estamos ablando de la masa de un solo átomo.

Hablamos en cualquiera de estos casos de la masa de un número muy grande de átomos, que es siempre el mismo:
602.000. 000.000. 000.000. 000.000
o sea: 602.000 trillones = 6,02 x 1023
Realmente un número muy grande, que tiene nombre propio, se llama
NÚMERO DE AVOGADRO.
Entonces ahora sabemos que con la masa atómica nos referimos a la masa de todos esos átomos.
Una nueva palabra:..... " MOL "

Utilizamos la palabra mol para no tener que decir que tengo 602.000trillones de atomos, para simplificar las cosa
Decimos, por ejemplo: 1 mol de átomos de cobre tienen una masa de 63,54 gr
1 mol de átomos de sodio tienen una masa de 22,9898 gr
Cada vez que hablamos de MOLES debemos aclarar si se trata de moles de átomos, moles de moléculas, moles de algún ion, etc.
En el caso de las moléculas:
1 mol de moléculas de agua tiene una masa de 18 gr.









Represenatción de la distribución de electrones en un átomo:









En el átomo de CLORO:
2 - 8 - 7
quiere decir que en:
en la primera capa 2 electrones
la segunda capa 8 electrones
y la tercera 7 electrones
la primera capa es la que se encuentra más cercana al núcleo










En el átomo de SODIO
2 - 8 - 1
quiere decir que en:
en la primera capa 2 electrones
en la segunda capa 8 electrones
y en la terecera capa 1 electrón
La primera capa es la que se encuentra más cercana al núcleo
.




NÚCLEO:








~Rojo: Neutrones


~Negro: Protones


Curiosidad: el núcleo ocupa una región del espacio 10.000 veces menor que todo el átomo, sin embargo casi toda la masa de un átomo está concentrada en su núcleo.



En esta entrada hemos hablado de como es un átomo y de que se compone un atomo.

Bohr también describe el átomo asi en su modelo atómico ( modelo atómico de Bohr ). Fue el fisico que más se aproximo al auténtico modelo atómico que conocemos hoy en dia.

http://es.youtube.com/watch?v=tyvOSKDhivc&mode=related&search=


Video de youtube en el que se habla un poco de los distintos modelos atómicos.

http://es.youtube.com/watch?v=lt1C1CBTGRQ&mode=related&search=

Video de yOutube.. que habla del modelo atómico d bohr.

by iNes & LaUra =)



1 besiito